تروریسم علیه انقلاب صفحه 192

تغییرات شرایط زمانی و مکانی توجیه شده اند. در حالی که کاملاً مشخص است که این سیر بی پایان تغییر مواضع و معلق زدن ها صرفاً پوششی برای شکست های تئوریک و پراتیک و گرفتن چهره مقبولانه تری می باشد.(1)

لذا گرچه حزب کمونیست ایران در آن مقطع شکل گرفت اما گرایشات ناسیونالیسم قوم گرا همچنان در درون برخی از اعضای آن به حیات خود ادامه داد تا اینکه در زمان حمله آمریکا به عراق و پس از قدرت گیری احزاب ناسیونالیست در کردستان عراق خود را به صورت انشقاق در حزب و احیای مجدد نام گروه کومله، نشان داد.

ششم. خشونت ایدئولوژیک و سازمان یافته

گرچه بخشی از رفتارهای خشونت آمیز گروه هایی مانند کومله و حزب دمکراتیک کردستان به تروریسم می انجامید، اما همه اش این نبود. در واقع دایره رفتارهای خشونت آمیز آنها فراتر از ترور بود. ماهیت ایدئولوژیک این جریانها هر نوع خشونتی را روا می دانست و به آن مشروعیت می بخشید. در واقع مشروعیت بخشی ایدئولوژی این جریان های چپ به خشونت، هر نوع خشونتی را توصیه می کرد و هر نوع خشونتی، خشونت بعدی را تولید می کرد. لذا درباره سازمان هایی مانند کومله و حزب دمکرات باید اینگونه گفت که آنها سازمان تروریستی صرف نبودند، بلکه سازمان هایی مسلح بودند که به هر نوع خشونتی از جمله ترور دست می زدند.

دامنه گسترش این خشونت ها در نهایت به جایی انجامید که موجب شد دو سازمان کرد، یعنی کومله و حزب دمکرات رو در روی یکدیگر ایستاده و به جنگ با یکدیگر بپردازند. این درگیری ها که به انحای مختلف پیش رفت از 25 آبان 1363 آغاز شد و تا سال 1367 که حزب کومله یک طرفه اعلام آتش بس کرد، ادامه یافت. یک مقطع پس از 5 ماه جنگ و خونریزی بین طرفین، از سوی کمیته مرکزی کومله مورد تفسیر ایدئولوژیک قرار

1- «پاندولیسم ایدئولوژیک در کومله: صلاح الدین رجبی از اعضای سابق کومله و مسئول کمیته ناحیه سقز»، روزنامه اطلاعات، 30/6/1367.

می گیرد و در آن هنگام جنگ مزبور را بر سر «هژمونی در کردستان» ارزیابی می کند. در بخش هایی از این سند آمده بود: «مبارزه برای تأمین هژمونی در کردستان و همچنین بر جنبش انقلابی خلق کرد، بین حدکا (حزب دمکرات) به عنوان یک حزب بورژوایی و کومله به عنوان نماینده آگاه پرولتاریا در کردستان حاد شده است.»(1)

سازمان چریکهای فدایی خلق که خود نیز دچار انشقاق های ایدئولوژیک و ساختاری بود و به درد هم ایدئولوژی های خویش مبتلا بود به آنها هشدار می دهد که از جنگ دست بردارند:

این گونه تهاجمات وحشیانه نه «مبارزه برای دمکراسی» و نه «مبارزه پرولتاریا بر علیه بورژوازی» بلکه نمایشگر یک بینش عقب مانده، بقایای تفکر خانخانی و قبیله ای، برخورد کینه توزانه و انتقام جویانه با مسائل سیاسی و اجتماعی است... بحث ما در اینجا حتی درباره تاکتیک غلط «مبارزه مسلحانه» دو نیروی سیاسی مخالف رژیم اسلامی علیه یکدیگر در کردستان نیست، فاجعه بسیار عمیق تر از محکوم کردن این «مبارزه» است، بلکه شیوه های ضدانسانی است که هر دو سازمان در این «مبارزه» به کار برده اند... از حزب دمکرات و عملکرد غالباً قدرت منشانه آن که بگذریم، در اینجا خطاب ما به رفقای کومله است که خود را کمونیست می دانند و «حزب کمونیست ایران» را تشکیل داده اند. رفقا! آیا یک لحظه فکر کرده اید که با اعمال وحشیانه 6 بهمن، چه تصویری از کمونیسم در ذهن همان زحمتکشان کُرد، که در میانشان مبارزه می کنید و می خواهید ایده ها و ارزش های کمونیستی را تبلیغ کنید، به دست داده اید؟(2)

هفتم. چرخش ایدئولوژیک؛ از کمونیسم به سوسیال دمکراسی

پایان جنگ در سال 67؛ افزایش امنیت و ثبات سیاسی کشور؛ تشکیل دولت جدیدی که در پی گسترش روابط با دولت های منطقه و حتی

1- آذرماجدی، در گفتگو با رحیم رشیدی: «ناسیونالیسم یک جریان خطرناک است، یک سم یا ویروس اجتماعی است»، وبلاگ رحیم رشیدی، دوشنبه 24 ژانویه 2011. 26. سند کمیته مرکزی کومله با عنوان «جمع بندی از بحث ارزیابی 5 ماه جنگ ما و حزب دمکرات».
2- بهمن آذری، «درگیری های مسلحانه حزب دمکرات و کومله به نفع کیست؟»، اندیشه رهایی، اسفند 1363، ش 3 و 4.