تروریسم علیه انقلاب صفحه 194

همزمان با تحولات ابتدایی در نظام بین الملل به دو شاخه تبدیل شد؛ در حدود سال 1990 (70-1369) جریان کمونیست کارگری به رهبری منصور حکمت از حزب کمونیست ایران جدا شد.

اما علاوه بر این، رشد ناسیونالیسم با توجه به مسئله کردستان عراق، بخشی دیگر را تحت تأثیر قرار داد و بالاخره تحت عنوان کومله (سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران) از حزب کمونیست جدا شد و در ماده اول اساسنامه این سازمان در 1380 خود را یک «حزب سوسیالیستی کارگران در کردستان» معرفی می کند.(1)

هشتم. انشعاب در کومله زحمتکشان

در تابستان 1386 و در آستانه کنگره دوازدهم حزب کومله گروهی از اعضای این حزب در اعتراض به شیوه رهبری عبدالله مهتدی از آن جدا شدند. مهتدی، در اردوگاه کومله (واقع در کردستان عراق) حکومت نظامی برپا کرد، مخالفین خود را که بیش از 30 نفر بودند محاصره اقتصادی کرد و یاران گذشته خود را تهدید به راه انداختن «حمام خون» کرد. نمود ظاهری بحران در رهبری کومله، اوج گرفتن اختلافات حول مسائل تشکیلاتی و مالی بود. اما سرچشمه بحران را باید در جای دیگر جستجو کرد؛ در وابستگی و سیاست پشتیبانی این سازمان که از طرح حمله نظامی آمریکا به ایران دفاع کرد. رهبران کومله امید داشتند پس از حمله امریکا به ایران و «تغییر رژیم» از قدرت سیاسی آینده سهمی هم به آنان برسد. اما با شکست سیاست های آمریکا و پیش آمدن موانع جدی در راه رسیدن به «خاورمیانه بزرگ» این انتظار طولانی شد و بحرانی که در اساس ناشی از تغییرات بزرگ در ماهیت سیاسی کومله است، تبدیل به بحران درون رهبری و اختلافات تشکیلاتی شد. بنا به گفته رضا کعبی یکی از رهبران سابق کومله و یکی از مخالفین کنونی:

در رابطه با مسئله آمریکا، اختلاف بر سر سیاست انتظار بود، منتظر شویم که آمریکا حمله کند... مهتدی در تحلیل هایش حول