تروریسم علیه انقلاب صفحه 199

همراه با نظامیان عراقی به محاصره رزمندگان اسلام درآمده و مانند آنها کشته، مجروح و اسیر شدند.(1)

در پاییز سال شصت در کنفرانس ششم کومله مسئله کمک مالی و تسلیحاتی گرفتن از رژیم عراق مطرح و به دنبال آن کنفرانس، کمیته مرکزی کومله تصمیم گرفت از دولت بعث عراق درخواست کمک های مالی، تسلیحاتی و تدارکاتی بکند. هیأتی از کمیته مرکزی کومله به بغداد رفت و با مقامات عراقی وارد مذاکره شد. درخواست کومله دریافت صدمیلیون تومان کمک مالی، اسلحه های سنگین مثل خمپاره 120، توپ 105، موشک تاو، آر پی جی و مقدار زیادی اسلحه سبک بود که مقامات عراقی با بخشی از آنها موافقت کردند. بدین ترتیب قرار شد رژیم صدام مبلغ هفت و نیم میلیون تومان به کومله بپردازد و بعد از آن سالی دو و نیم میلیون تومان به طور دائم به کومله کمک مالی بکند.(2)

کومله در کنگره سوم خود که در اردیبهشت سال 61 برگزار شد قطعنامه ای در خصوص جنگ ایران و عراق صادر و در آن اعلام می کند که ما در قبال جنگ ایران و عراق خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی هستیم.(3)

اسناد بعث هم به خوبی نشان می دهد که هر دو گروه کومله و دمکرات مأموریت بر هم زدن امنیت نوار مرزی را در استراتژی خود داشته اند تا قبل از حمله عراق به خاک ایران، حکومت مرکزی ایران را با چالشی جدی روبرو کنند. اما نقطه اوج وابستگی کومله به رژیم صدام در ماجرای قتل عام سال 1988 حلبچه با بمب شیمیایی رخ می نمایاند که هزاران کرد در کمتر از چند دقیقه جان باختند و کومله هرگز اعتراضی به این جنایت سبعانه نکرد. آنها مدعی اند که در آن سال به طور خصوصی نامه ای به اداره امنیت و استخبارات نوشته اند اما در آرشیو بعث فقط تقاضای ایشان برای مداوای نیروهای زخمی شان موجود است که آن هم توسط بعث، اهمال شد. از آن سو نیز رحمان قاسملو، دبیر کل حزب دمکرات، در روزنامه لوموند به کلی منکر قضیه بمباران شیمیایی شد!

1- صلاح الدین رجبی، پیشین.
2- سعید یزدیان عضو کمیته مرکزی تشکیلات گروهک کومله، میزگرد اعضای مرکزیت و مسئولین گروهک کومله، روزنامه اطلاعات، 24/2/1362.
3- مهدی حقیقت پناه عضو کمیته تهران گروهک کومله، میزگرد اعضای مرکزیت و مسئولین گروهک کومله، روزنامه اطلاعات، 13/2/1362.