تروریسم علیه انقلاب صفحه 2

خشونت آمیز قائل است. اما این رویکرد محافظه کار مخالف انقلاب از آنجا برمی خیزد که نظام سلطه برآمده از نظام سرمایه سالاری بین المللی و جهانی نمی تواند تحولات عمیق جهانی را بپذیرد و با نظریه پردازی ایدئولوگ های خود همچنان تلاش می کند جهان امروز را به نسق گذشته حفظ کند. انقلاب ها نه لزوماً مسالمت آمیزند و نه لزوماً با خشونت همراه هستند. لذا نباید از ذات «انقلاب» سخن گفت، بلکه باید از ماهیت تک تک انقلاب ها جداگانه سخن گفت. بر این اساس برخی انقلاب ها با خشونت همراه بوده اند، مانند انقلاب 1789 فرانسه و برخی نیز ماهیت خشونت آمیز نداشته اند. انقلاب اسلامی ایران در 1357 به رهبری امام خمینی از این جمله است. گرچه انقلاب های مخملی و رنگی که آلترناتیو انقلاب های کلاسیک هستند و در جهت منافع نظام سرمایه داری صورت می گیرند را نشاید «انقلاب» خواند، اما بر فرض اگر آنها را انقلاب بدانیم آنها نیز انقلاب های متعارض با خشونت هستند و اصولاً در صورت خشونت به موفقیت نمی رسند.

اما معنای دوم و مصداقی «تروریسم علیه انقلاب» در واقع اشاره ای است به سه دهه رفتارهای تروریستی و خشونت آمیزی که علیه انقلاب اسلامی از آغاز تا به امروز انجام شده است. انقلاب اسلامی برای موفقیت خود به خشونت روی نیاورد و در واقع رهبر این انقلاب، امام خمینی، تلاش کرد با بسیج نیروهای مردمی و گسترش اعتراض ها و نافرمانی مدنی اقتدار حکومت پهلوی را از بین ببرد و دولتی مشروع را جایگزین آن کند. لذا گرچه هنوز خلأ و فقدان پژوهشی که بدین ترتیب قدرت را از منظر امام خمینی مورد کاوش قرار دهد به چشم می خورد، اما به طور کلی می توان گفت که نگاه امام خمینی به قدرت، نگاهی فرامدرنیستی بود که قدرت را در چرخه های ماشین دولت و نظام ارتش نمی دید.

او قدرت را پدیده ای اجتماعی می دانست که در سراسر جامعه پراکنده است و هرگاه که اکثریت جامعه از پذیرش اعمال یک قدرت سر