تروریسم علیه انقلاب صفحه 203

نمی توان برآیند روشنی از آینده این گروه در اطراف مرزهای ایران داشت، اما به نظر می رسد که پس از قطعی شدن اخراج اعضای سازمان مجاهدین خلق از خاک عراق، چشم انداز بیرون راندن این گروه تروریستی از منطقه کردستان بیش از گذشته روشن شده باشد.(1)

نتیجه گیری

فعالیت تروریستی گروه هایی مانند کومله و حزب دمکرات کردستان ایران را بیش از آن که فعالیتی قوم مدارانه بدانیم باید رفتاری قدرت طلبانه ارزیابی کنیم که برای مشروعیت بخشی به خویش از مطالبات قومی بهره می برند. این واقعیت را به ویژه می توانیم در جنگ قدرتی که آنها با یکدیگر داشته اند نیز مشاهده کنیم.

سران این گروه ها به طور پیوسته بر سر کسب قدرت در کشمکش مداوم با یکدیگر بوده اند. گرچه این برخوردها غالباً در سطح و هیمنه ایدئولوژیک ظاهر شده اما واقعیت آن است که قدرت طلبی و تمایل به توسعه حوزه های نفوذ نظامی و سرزمینی در این میان نقش عمده ای ایفا کرده است. سابقه کشمکش های سیاسی و نظامی میان کومله و حزب دمکرات نمونه آشکار شکاف های موجود میان آنان است. هر دو گروه با دولت مرکزی مبارزه می کردند و مدعی بودند که نماینده واقعی کردها هستند، اما در واقع درگیر یک جنگ قدرت با یکدیگر بودند. هر گروه دیگری را به همکاری با دولت و عوامل آن متهم می کرد، (اما در عین حال از همکاری با بیگانه نیز ابایی نداشت). این کشمکش ها در چند دوره حتی به برخوردهای مسلحانه منجر شد که شدیدترین آنها در سال 1364 رخ داد. تنها در نتیجه درگیری های کومله و حزب دمکرات طی سال های 58 تا 65 حدود هشتصد نفر از طرفین کشته شد.(2)

البته پس از تثبیت نظام جمهوری اسلامی و تغییر شرایط بین المللی و منطقه ای اغلب گروه های تروریستی نیز به این واقعیت دست یافته اند که خشونت و تروریسم روش مناسبی برای پیگیری اهداف آنها نیست. لذا