تروریسم علیه انقلاب صفحه 208

است. به دنبال حاکمیت طالبان در سال 1996م با هدف جلب نظر مجامع بین المللی و دولت ها از جمله ایران جهت به رسمیت شناخته شدن حکومت طالبان، حاکمان طالبان اقدام به مبارزه گسترده با کشت و برداشت مواد مخدر کردند. سالیانه نیز تعدادی از کشاورزانی که اصرار به کاشت خشخاش داشتند با برخورد خشن طالبان روبه رو می شدند و بعضاً به قتل می رسیدند. این روند مبارزه به جایی رسید که پیش از حادثه 11 سپتامبر و ورود آمریکایی ها و دیگر اعضای ناتو به افغانستان، بر اساس گزارش دفتر برنامه کنترل مواد مخدر سازمان ملل متحد(1) برداشت مواد مخدر در آن سال (2001م) به 180 تن کاهش یافت. ولی به رغم اینکه آمریکا با دو شعار مبارزه با تروریسم و مواد مخدر وارد افغانستان شد، در هر دو زمینه ناموفق بود.

در موضوع مواد مخدر به علت اینکه نیروهای نظامی آمریکا و ناتو عموماً در مراکز شهرها مستقر بودند و به دلیل آسیب پذیری، جرأت گسترش عملیاتی را نداشتند این فرصت را فراهم کرد که هر سال به حجم کاشت و برداشت مواد مخدر در افغانستان افزوده شود. به طوری که این میزان در سال 2008 به بالاترین میزان آن در طول تاریخ افغانستان رسید و با کشت بیش از 180 هزار هکتار به مرز تولید 8200 تن رسید، یعنی تولید مواد مخدر در افغانستان با ورود اشغالگران 45 برابر افزایش یافت. هر چند در برخی سال ها و از جمله سال زراعی 2010 به دلایل خشکسالی یا آفت زدگی از حجم تولید به نسبت سال 2008 کاسته شد، ولی حضور ناتو در افغانستان مانع از تولید مواد مخدر نشده است. زیرا اولاً اشغالگران قادر به کنترل حوزه سرزمینی افغانستان نبوده و نیستند، به طوری که پس از حضور ده سال و با حجم گسترده نیروی نظامی و امکانات تسلیحاتی و ساماندهی نیروهای دولتی افغانستان، صرفاً 30 درصد از خاک افغانستان را در اختیار دارند و 10 درصد دیگر در اختیار طالبان و بقیه آن یعنی 60