تروریسم علیه انقلاب صفحه 24

سیاسی توسعه یافته انطباق دارند، تروریسم همراه با مفاهیمی مانند کودتا و مبارزه مسلحانه از جمله نابسامانی های سیاسی محسوب می شود که در فرهنگ سیاسی منازعه جو ریشه دارد.

به عبارت دیگر، تروریسم گونه ای از خشونت ورزی است و روشن است که هر نوع خشونتی تروریسم نیست.

تروریسم پدیده ای نامطلوب و یک بیماری سیاسی است که نشان از حضور عوامل و ریشه هایی دارد که در شکل گیری آن نقش داشته اند و برای دست یابی به یک جامعه سالم باید به اصلاح آنها پرداخت.

در دهه های پیش از انقلاب اسلامی شرایطی در ایران به وجود آمد که به گسترش رویکردهای تروریستی در بخشی از گروه های سیاسی یاری رساند. این پدیده در دهه 1350 تقویت شد و سازمان هایی مانند سازمان مجاهدین خلق و چریکهای فدایی خلق به این رفتارها روی آوردند. در واقع نهادینه شدن این رفتار مذموم سیاسی در بخشی از گروه های سیاسی موجب شد که پس از انقلاب نیز نه تنها این پدیده تداوم یافت، بلکه به دلایل تازه تأسیس بودن حکومت انقلابی – مردمی و عدم اشراف آن بر تمام تحولات کشور، گسترش یافت.

در این گفتار تلاش می شود ضمن مروری بر نظریه ها و رهیافت های مطرح در حوزه مطالعات تروریسم، به بازشناسی شرایط اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و تاریخی دوران پهلوی و ابتدای انقلاب بپردازیم که منجر به پیدایش چنین گروه هایی شده اند.

اما نکته ای که در ابتدا باید به آن اشاره شود، این است که در بررسی نظریه های تروریسم نباید از خاستگاه تولید نظریه و نوع تروریسمی که نظریه پرداز با آن مواجه بوده است و بر اساس آن به تبیین تروریسم پرداخته، غافل بود. به طور نمونه پژوهشگری که به بررسی تروریسم داخلی یک جامعه می پردازد، با پژوهشگر دیگری که تروریسم بین المللی را مورد مطالعه قرار می دهد، در نوع نگاه و نظریه پردازی تفاوت خواهند داشت. همچنین است اگر نظریه پردازی بیشتر با مصادیق تروریسم