تروریسم علیه انقلاب صفحه 240

است که محیط تهدیدآفرین علیه امنیت ملی دولت ها دیگر محدود به جهان واقعی نیست؛ بلکه جهان مجازی نیز همپای جهان واقعی، محیطی تهدیدزا برای دولت ها است که می تواند به وسیله کنشگران دولتی و غیر دولتی مورد بهره برداری قرار گیرد.

در این میان یکی از مهم ترین تهدیدات نوظهور، سایبرتروریسم است که به واسطه کاربست فزاینده فناوری های اطلاعات و ارتباطات به وسیله دولت ها برای تسریع، افزایش کارائی و کاهش هزینه ها در خدمت رسانی به شهروندان، اهمیت فزاینده ای یافته است؛ به گونه ای که حتی دولت ها نیز از سایبر تروریسم به عنوان ابزاری در الگوهای تنازعی خود استفاده می کنند. در این میان، مهم ترین کنشگران تهدیدزای فضای مجازی در بعد تروریسم در دو گروه عمده طبقه بندی می شوند؛ تهدید از ناحیه کنشگرانی که به یک کشور خارجی وابسته اند، از قبیل بخش های نظامی، سازمان های امنیتی و شرکت هایی که وابستگی زیادی به یک دولت دارند؛ و تهدید دوم، تروریست ها و گروه های افراطی که ممکن است به دولت خاصی وابستگی نداشته باشند، ولی در راستای اهداف خود به خرابکاری مبادرت می ورزند. با توجه به تراکم گروه های تروریستی معاند نظام در محیط پیرامونی جمهوری اسلامی ایران و افزایش نقش کنشگران غیردولتی در تهدیدآفرینی با بهره گیری از ظرفیت محیط مجازی؛ این احتمال وجود دارد که بخشی از دورنمای فعالیت های ایذایی این گروهک ها در فضای سایبر سازماندهی شود. به همین منظور بایسته است ابعاد سایبرتروریسم و سناریوهای احتمالی آن از منظر امنیت ملی مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد.

اول. مبانی نظری

فناوری های نظامی و اقتصادیِ غالب هر عصری بر مولفه های ثبات بخش و بی ثبات کننده نظام بین الملل تأثیر می گذارند. بر همین اساس، تمرکز پژوهشگران عمدتاً بر فناوری های خاص و تأثیرات آنها بر برآیندهای داخلی یا بین المللی مانند تأثیر تسلیحات هسته ای بر اتحادها