تروریسم علیه انقلاب صفحه 25

آنارشیستی مواجه باشد، یا آن که بیشتر با مصادیق تروریسم جدایی طلب مواجه باشد. در واقع، همه این مصادیق در انتزاع نظریه پرداز و در نهایت در نظریه ای که وی ارائه می دهد، تأثیر می گذارد.

آلکسی پ.اشمید از نظریه پردازان تروریسم، تروریسم را به سه دسته کلی «تروریسم سیاسی»، «جرم سازمان یافته مرتبط با تروریسم» و «تروریسم پاتولوژیک یا بیمارگونه و روانی» تقسیم کرده و در این میان به تروریسم سیاسی به عنوان نوع اصلی تروریسم توجه داشته است. او تروریسم سیاسی را به چهار دسته کلی تقسیم کرده است که شامل «تروریسم شورشی»، «تروریسم خودگمارنده قانون»، «تروریسم دولتی» و «تروریسم تحت حمایت حکومت ها» می شود. اشمید از میان چهارگونه تروریسم منشعب از نوع سیاسی، تروریسم شورشی را به عنوان نوع اصلی انتخاب کرده و آن را به 5 دسته کلی تقسیم کرده است که عبارتند از: تروریسم انقلابی اجتماعی (چپ گرا)، تروریسم نژادپرست (راست گرا)، تروریسم مذهبی – قومی یا ملی گرای جدایی طلب و تروریسم تک موضوع.

اشمید تروریسم شورشی را تروریسم غیردولتی علیه دولت می داند، در حالی که در تروریسم خودگمارنده قانون، سازمان تروریستی یک سازمان یا جریان غیردولتی است که هدف آن هم یک بازیگر غیردولتی است. این نوع تروریسم در نقاطی رشد می کند که دولت به شدت ضعیف است و گروه ها و سازمان ها به صورت مستقل به ایفای نقش می پردازند.(1)

گزیده آن که نظریه های سیاسی و از جمله نظریه های ناظر به تروریسم در تناظر با مصادیق و نمونه هایی که شخص پژوهشگر با آنها در ارتباط بوده یا آنها را مورد مطالعه قرار داده است، تولید می شوند. این مطلب، جدای از تأثیرگذاری ایدئولوژی و پارادایم پژوهشگر در تولید آثار پژوهشی اوست.

به هر حال، هیچ کدام از نظریه های تروریسم نمی توانند تمام پدیده های