تروریسم علیه انقلاب صفحه 27

تروریسم اسطوره ای حد و مرز قدرت را تعیین می کند، این همان مرزی است که در آن، کاربرد مشروع و عقلانی خشونت برای نیل به اهداف در مقابل کاربرد نامشروع و غیرعقلانی خشونت قرار می گیرد.»(1)

البته دردریان نقش عوامل اجتماعی و قومی و ایدئولوژیک و... را در گرایش به تروریسم می پذیرد اما قدرت و نقش اسطوره را پررنگ می سازد.

دوم. تروریسم؛ ابزار سیاسی

در میان نظریه پردازان سیاسی، لئون تروتسکی، از رهبران انقلاب شوروی، جزو چهره های شناخته شده ای است که درباره نسبت دو پدیده اجتماعی – سیاسی «تروریسم» و «انقلاب» به نظریه پردازی پرداخته است. او در اوج جنگ داخلی روسیه به عنوان فرمانده ارتش سرخ چنین نوشت: «انقلاب "از نظر منطقی" مستلزم تروریست نیست، درست همانطور که "از نظر منطقی" مستلزم قیام مسلحانه نیست. این مسئله بسیار ساده است. ولی انقلاب از طبقه انقلابی می خواهد که با هر وسیله و روشی در صورت لزوم حتی با قیام مسلحانه و تروریسم، به هدف خود دست یابد.»

دفاع تروتسکی از تروریسم نشانگر آمیزه ای از تحلیل طبقاتی مارکس، نظریه استراتژیک کلوزویتس(2) و «سیاست قدرت» (سیاست مبتنی بر اصالت قدرت) بیسمارک بود. به این معنا که تروریسم به خودی خود به عنوان یک ابزار سیاسی فایده ای ندارد، مگر اینکه به عنوان اقدامی موقتی بر ضد یک طبقه ارتجاعی به کار گرفته شود. تروتسکی معتقد بود: «ارعاب و تهدید، هم در سطح بین المللی و هم در سطح داخلی یک سلاح نیرومند است... و جنگ مانند انقلاب بر ارعاب و تهدید مبتنی است.» مسائل اخلاقی نیز در این گونه لحظات حاد و حساس، کاربردی ندارد.

همان طور که تروتسکی با سردی می گفت «ما هرگز به اراجیف کشیشانه و عافیت طلبانه کانت و کویکرها درباره "تقدس زندگی انسان"