تروریسم علیه انقلاب صفحه 30

است که هدف بلافصل آن ایجاد وحشت در کوتاه مدت است و نه براندازی حکومت موجود. بنابراین تروریسم نوعی اخاذی سیاسی است و مطابق این چهارچوب تحلیلی، هدف اصلی سیاست هایی که برای ریشه کن ساختن تروریسم درانداخته می شود باید تغییر ساختار سود و هزینه به ترتیبی باشد که بازگشت به رفتار قانونی در چشم همه عاملان راه حل بهینه جلوه کند.»(1)

چهارم. تروریسم؛ انتخابی استراتژیک

مارتا کِرِنشاو در تحلیل تروریسم، آن را مبتنی بر «منطق» و «انتخابی استراتژیک» ارزیابی می کند. در نگاه افرادی چون کِرِنشاو، تروریسم در قالب یک تعقل جمعی، تحقق عینی می یابد. سازمان های سیاسی رادیکال به عنوان بازیگران اصلی به ایفای نقش می پردازند. این گروه های سازمان یافته با برخورداری از علایق و ارزش های جمعی از میان دیگر گزینه های قابل تصور، تروریسم را به عنوان یک شیوه عمل انتخاب می کنند.

بر اساس چنین رویکردی، این سئوال همواره مطرح است که چرا یک شخص معقول به یک تروریست تبدیل می شود؟ آنان با جمع بستن میان نظریات روانشناختی و «تحلیل استراتژیک» به این باور رسیده اند که افراد می توانند در حالت های جمعی، معقول و فردگرا باشند. افراد با عنایت به این که بزرگی و انسجام گروه نقش تعیین کننده ای دارد، مشارکت خود در فعالیت های گروهی را مهم می شمارند. حتی ممکن است شهروندان عادی نیز به مفهوم عقلانیت جمعی متمایل شوند. زیرا آنان درمی یابند که ممکن است آنچه در حالت فردی، معقول به حساب می آید، در حالت جمعی غیرمعقول شناخته شود، یا بر عکس.

از این منظر، توسل به تروریسم ضرورتاً انحراف و نابهنجاری نیست، بلکه ممکن است پاسخی معقول و حساب شده به شرایط موجود باشد. این باور که تروریسم می تواند مصلحت آمیز باشد، تداعی گر شیوه و روشی است که موازین اخلاقی را پشت سر نهاده باشد.