تروریسم علیه انقلاب صفحه 32

سازمان های تروریستی پیوسته اند، به دلیل پوشش خبری گسترده با جذابیت بیشتری همراه است.

سازمانهای تروریستی به ویژه در حکومت مستبد بر این باورند که مردم به این دلیل که از تنبیه های منفی دولت واهمه دارند و یا سانسور مطبوعات آنان را از پی بردن به احتمالاتی چون آشوب بازمی دارد، غالباً از یک سازمان مقاومت حمایت نمی کنند. در چنین وضعیتی آنها به این باور می رسند که هوادارانشان وجود دارند، اما نمی توانند حمایت و طرفداری خود را آشکار کنند و تا زمانی که نظام یک کشور سرنگون شود عمق این حمایت پنهان بوده و شدت هم گرایی مخالفان فعال قابل تشخیص نیست. چنین شرایطی هم می تواند یأس آور باشد هم آن که دریافت نادرستی را از جایگاه سازمان در جامعه ایجاد کند. سوء برداشت از شرایط می تواند به خواسته های غیرواقعی منتهی شود.

این نوع نگرش یک سازمان تروریستی، ترکیبی از امیدواری و اضطرار، به ویژه زمانی رخ می دهد که ناگهان آسیب پذیری حکومت در برابر مبارزان آشکار شود. این آسیب پذیری می تواند به دو گونه مختلف ظاهر شود: 1. زمانی که توانایی حکومت برای واکنش مؤثر و سرکوب قاطع مخالفان تضعیف شود؛ 2. زمانی که اقدامات سرکوبگر حکومت موجب شود شهروندان معمولی مکافات حمایت از مقاصد ضددولتی را به جان بخرند، یا ادعاهای مخالفان رادیکال را باور کنند. سازمان های تروریستی در چنین وضعیتی وسوسه خواهند شد تا از این غلیان نارضایتی موقتی بهره برداری کنند.

علاوه بر قلت نفرات یا کمبود افراد، محدودیت های زمانی نیز می تواند بر تصمیم مخالفان در خصوص استفاده از تروریسم مؤثر واقع شود. تروریست ها برای انجام عملیات عجول و بی صبرند. البته این بی صبری ممکن است از عوامل بیرونی، مانند فشارهای روانی یا سازمانی، نشأت گرفته باشد. یا آن که متأثر از عواملی نظیر جوانی این افراد باشد. چه بسا بی تابی و اشتیاق برای انجام عملیات، ریشه در