تروریسم علیه انقلاب صفحه 36

گروه نیز در تشدید فضای اطاعت پذیری اعضای گروه بسیار حائز اهمیت است. زمانی که سئوال ها مطرح می شود، یک ایدئولوژی خودکامه و مطلق گرا، به یک توجیه روشنفکرانه تبدیل می شود. در واقع ایدئولوژی برای گروه چون کلام وحی نافذ است. افراد گروه علاوه بر آن که بر این باورند که برای محافظت از خود باید به جنگ دشمنان احتمالی بروند یا از مقابل آنها فرار کنند همچنین تحت فشار برای اطاعت از فرماندهی مقتدر نیز هستند که تلاش می کند آن را با «تعلق عاطفی شدید» و به عنوان یک «قهرمان» پیوند بزند.

آن چه گروه بر اساس تفسیر خود از ایدئولوژی، اخلاقی بداند، اخلاقی می شود و به عنوان یک مجوز به اعضای گروه القا می شود. بنابراین، اگر بر اساس یک ایدئولوژی چنین تفسیر شد که آنان مسئول مشکلات ما هستند، نابود کردن آنها نه تنها موجه به نظر می رسد، بلکه به عنوان یک دستور اخلاقی مورد توجه قرار می گیرد.

مطابق نظریه روانشناختی، برای تفسیر و تبیین پدیده تروریسم لزوماً نباید اهداف و مصالحی عالی را سراغ گرفت بلکه افراد به این دلیل تروریست می شوند که به گروه های تروریستی بپیوندند و مرتکب اعمال تروریستی شوند و خود همین موضوع است که برای آنها جذابیت دارد. بر این اساس گروه های تروریستی حد افراطی ویژگی های «تفکر گروهی» را به نمایش می گذارند. لذا اگر تروریسم خود دلیل استفاده از تروریسم باشد، مطابق این رویکرد هیچ گاه امیدی برای خاتمه آن وجود نخواهد داشت. تروریست هایی که تنها به سبب تروریست بودن احساس ارزش و اهمیت می کنند را نمی توان وادار به ترک تروریسم کرد، زیرا در این صورت ممکن است تنها دلیل موجودیتشان را از دست بدهند.(1)

ششم. رهیافت سیاسی به تروریسم

از مسائلی که نظریه پردازان تروریسم به آن توجه داشته اند ارتباط «تروریسم» با نوع نظام های سیاسی و از جمله دمکراسی است. اما از آنجا