تروریسم علیه انقلاب صفحه 37

که پدیده تروریسم در تمام نظام های سیاسی رخ نموده است، موجب شده این نظریه که دمکراسی موجب از بین رفتن تروریسم می شود مورد توجه پژوهشگران تروریسم قرار نگیرد. لذا بیان می شود که دمکراسی و تروریسم قطب متضاد یکدیگر نیستند که با بروز یکی، دیگری از بین برود. حتی امکان بروز تروریسم در بسیاری از دمکراسی هایی که حقوق اقلیت در آن ها به شکل منظم نقض می شود وجود دارد. از سوی دیگر گفته می شود که چون دمکراسی های انتقالی و جدید شکننده هستند- زیرا حاکمیت آنان ضعیف بوده و مشروعیت و میراث حکومت سابق می تواند هنوز پابرجا باشد- در چنین جوامعی تروریسم می تواند به راحتی گذر به دمکراسی را به خطر اندازد و جنبش های دمکراتیک را تحت تأثیر قرار دهد. اما این موضوع را فراتر از نظام های دمکراتیک نوپا نیز می توان مشاهده کرد. اصولاً وجود دولت های ورشکسته که کنترل کاملی بر قلمرو خود ندارند و همچنین مواردی مانند جنگ داخلی، مهاجرت، ضعف اقتصادی و سرکوب سیاسی زمینه های ظهور و بروز تروریسم را مستعدتر و آماده تر کرده است. همچنین مداخله یک کشور دیگر خصوصاً اگر ناعادلانه تلقی شود نیز می تواند زمینه های تروریسم را فراهم آورد. اصولاً در جوامع تجزیه شده و چندقطبی، بیشترین احتمال بروز تروریسم به چشم می خورد. این نوع جوامع با احتمال بروز دیگر انواع خشونت نیز درگیر می باشند.(1)

تروریسم همچنین ارتباطی با پدیده خشونت آمیز دیگر یعنی «جنگ» ندارد و می تواند در هر سه دوره پیش، پس یا در حین جنگ رخ دهد. با وجود این برخی همچون اشمید آن را با جنگ قیاس می کنند و معتقدند: هم تروریسم و هم جنگ بخشی از رفتار جنگی خصمانه به حساب می آیند و اقدامات تروریستی دارای اهدافی مشابه جنگ می باشند. یک تروریست اگر چه یک سرباز نیست اما همانند او خود را به خطر می اندازد. از سوی دیگر انگیزه های یک سرباز در جنگ عموماً خودخواهانه نیست و این درباره انگیزه های یک تروریست نیز صدق می کند.(2)