تروریسم علیه انقلاب صفحه 41

تروریسم و رفتار مسلحانه در برخی کشورها پدیده ای درون زا نبود و در اثر گرته برداری از سازمان های مسلح و تروریستی غیربومی وارد این جوامع شد و به تعبیر دیگر، از برخی جوامع به جوامع دیگر انتقال یافت. لذا در بررسی رفتار سازمان هایی که به مبارزه مسلحانه و از جمله تروریسم روی آوردند، نظراتی را می توان یافت که اصولاً انواعی از تروریسم را پدیده ای انتقالی و برون زا می دانند. به این معنا باید گفت که پیدایش «تروریسم» در یک جامعه لزوماً خاستگاه های درونی ندارد و ریشه در مسائل اجتماعی و سیاسی و فرهنگی آن کشور ندارد. تروریسم و مبارزه های مسلحانه پیشرفته که از سوی برخی نیروهای سیاسی حرفه ای صورت می گیرد، می تواند برآمده از نوعی «فرهنگ انتقالی» باشد که از برخی جوامع دیگر وارد شده اند.

نویسنده کتاب «چریک های فدایی خلق» که به بازشناسی رفتار و اندیشه این سازمان پرداخته است در تبیین رفتارهای مسلحانه این سازمان علیه حکومت پهلوی می نویسد که «انتخاب مشی مسلحانه به عنوان یگانه و یا مؤثرترین راه برای فائق آمدن بر دیکتاتوری شاه پیش از آن که انتخابی آگاهانه و از سرناگزیری باشد، رفتاری کاملاً تقلیدی بود که جاذبه های آن، این تقلید را پنهان نگاه داشت... الگوی کوبا، خصوصاً برای مارکسیست- لنینیست های وطنی، جاذبه های فوق العاده ای داشت. زیرا که بر تئوری «اول حزب و سپس مبارزه»، خط بطلان می کشید. از درون این تفسیر جدید و نوین از مارکسیسم بود که مبارزه مسلحانه می توانست پشتوانه ایدئولوژیک بیابد. ناکارآمدی چپ سنتی، و انفعال احزاب کمونیست در مبارزه علیه نظام سرمایه داری و توجیهات ایدئولوژیک آنان، در مماشات با این نظام راه را بر «چپ نو» گشود... انقلاب الجزایر نیز حاوی این نکته بود که می توان با هسته های بسیار کوچک، مبارزه مسلحانه را آغاز و فراگیر ساخت.»(1)

محمود نادری گرچه در آن کتاب به طور کلی از «مبارزه مسلحانه» سخن می گوید و به نوعی دایره مفهومی کلام او از «تروریسم» وسیع تر