تروریسم علیه انقلاب صفحه 42

است، اما تروریسم نیز به عنوان رفتاری مسلحانه شامل این نظریه می شود.

البته در اینجا باید میان «ترور» و «تروریسم» نیز تفاوت گذاشت. «ترور» رفتاری غیرمستمر است که می تواند از سوی یک فرد و خارج از تشکیلات سازمانی صورت بگیرد. اما تروریسم یک رویکرد و مشی سیاسی است که صرفاً از سوی برخی سازمان های حرفه ای صورت می گیرد. لذا در اینجا «تروریسم» مراد است نه «ترور».

دهم. رهیافت ایدئولوژیک به تروریسم

شاید تعبیر دیگری که از جانب برخی پژوهشگران از «رهیافت ایدئولوژیک» صورت گرفته است، «رهیافت مذهبی» باشد.(1) با وجود این، ایدئولوژی معنای عام تری دارد و ایدئولوژی های دینی و غیردینی و سکولاریستی را دربر می گیرد. در واقع نقدی که به داود فیرحی و صمد ظهیری در مقاله «تروریسم، تعریف، تاریخچه و رهیافت های موجود در تحلیل پدیده تروریسم» وارد است آن است که در انواع رهیافت هایی که برای تحلیل تروریسم می پردازند هیچ رهیافتی که بتواند ارتباط تروریسم را با ایدئولوژی های غیردینی توضیح دهد وجود ندارد. آنها برای تحلیل برخی پدیده های تروریستی از «رهیافت مذهبی» به مثابه یک ایدئولوژی نام می برند، در حالی که تکلیف برخی پدیده های تروریستی که با ایدئولوژی های غیردینی صورت گرفته اند، مانند «آنارشیسم»، «کمونیسم» و «فاشیسم» مشخص نمی شود.

نباید فراموش کرد که رهیافت ایدئولوژیک به دلایل متعدد نمی تواند از عهده تبیین تروریسم برآید. از همه مهمتر این است که در یک ایدئولوژی همه لزوماً به تروریسم گرایش نمی یابند. به طوری که تاریخ ایدئولوژی ها نیز نشان می دهد همه آنارشیست ها، تروریست نمی شوند و همه معتقدان به سلفی گری هم به تروریسم نمی پیوندند.(2)

به عبارت دیگر، این ایدئولوژی ها نیستند که تروریسم را تولید و توجیه می کنند، این تروریست ها هستند که برای مشروعیت بخشیدن به