تروریسم علیه انقلاب صفحه 43

رفتار خود برخی گزاره های خشونت طلبانه را به ایدئولوژی ها تحمیل می کنند.

نمی توان انکار کرد که برخی ایدئولوژی ها در برخی مقاطع تاریخی سازگاری بیشتری با خشونت دارند، تا ایدئولوژی های دیگر. به طور مثال، در تاریخ چنددهه گذشته ایران بیشتر سازمان های تروریستی گرایش های چپی داشته اند و از طیف های جریان چپ (به معنای عام) بوده اند. از این میان می توان به موارد زیر اشاره کرد: سازمان مجاهدین خلق، گروه فرقان، چریک های فدایی خلق و حزب کومله.

یازدهم. تبیین تروریسم بر اساس نقش استعمار

افزون بر آن که برخی پژوهشگران، خشونت سازمان یافته و از جمله «تروریسم» را پدیده ای غیر درون زا و انتقالی به جامعه ایران می دانند، در تأثیر عوامل بیرونی بر پیدایش و گسترش تروریسم در جوامعی مانند ایران به نقش دولت های بیگانه و به ویژه غربی نیز می توان اشاره کرد. فهم این موضوع وقتی امکان می یابد که از جزء به کل حرکت کنیم و تک تک سازمان های تروریستی را مورد بررسی قرار دهیم. اگر سازمان هایی مانند سازمان مجاهدین خلق، چریک های فدایی خلق، حزب دمکرات کردستان ایران، حزب کومله و گروه جندالله، که در این کتاب بررسی شده اند را مورد مطالعه قرار دهیم، پیوندهای این سازمان ها با دولت های بیگانه را به روشنی می یابیم. در میان این سازمان ها، تنها گروه فرقان است که شاید نتوان آن را با دولت های بیگانه در پیوند دانست. اما دیگر گروه های تروریستی مورد حمایت دولت های بیگانه بوده اند.

بر اساس این واقعیت، نمی توان درباره نظریه های تروریسم در کشورهای جنوب سخن گفت و از نقش دولت های استعماری در پیدایش و گسترش تروریسم غافل شد. به عبارت دیگر، در شناخت ماهیت امپریالیسم باید گفت که این پدیده از دو جهت فرهنگی و سیاسی در ظهور تروریسم در کشورهای جهان سوم نقش داشته است. گرچه