تروریسم علیه انقلاب صفحه 49

عنوان رفتاری واکنشی، طبیعی جلوه می کند.

اما اکنون که فعالیت سیاسی در درون یک حاکمیت را به دو نوع فعالیت سیاسی تقسیم کردیم: «مبارزه سیاسی» و «رقابت سیاسی»، پرسش مهمی که طرح می شود این است که چرا برخی گروه ها به «رقابت سیاسی» که رفتاری مسالمت آمیز است روی می آورند و گروهی دیگر، به مبارزه سیاسی از نوع خشونت آمیز آن تمایل می یابند. اهمیت این پرسش زمانی بیشتر می شود که پس از انقلاب اسلامی نظام سیاسی کشور دمکراتیک شد و از یک ساختار استبدادی پادشاهی به یک نظام مردم سالار دینی تغییر یافت. با وجود این، در آغاز انقلاب ترورهای سیاسی به میزان قابل توجهی افزایش یافت. برای پاسخ به پرسش بالا دست کم به پنج علت می توان اشاره کرد:

1. علت سیاسی و ضعف دولت نوپا

چنان که در رهیافت سیاسی به تروریسم نیز بیان شد، چون دمکراسی های جدید شکننده هستند، در چنین جوامعی تروریسم می تواند گذار به دمکراسی را به خطر اندازد. فراتر از نظام های دمکراتیک نوپا، اصولاً هر دولتی که نتواند کنترل کاملی بر قلمرو خود داشته باشد، با این پدیده مواجه خواهد شد. لذا تمایل به روش های خشونت آمیز در زمانی که حکومت ها با ضعف مواجه می شوند و کنترل نهادهای امنیتی بر اوضاع کاهش می یابد، افزایش می یابد. بر این اساس بود که در سال های نخست انقلاب، به دلیل تازه تأسیس بودن حکومت، سازمان های تروریستی فراوانی فعالیت می کردند. تصور تروریست ها این بود که حکومت دینی توان پایداری ندارد و اگر اندکی فشار بر آن وارد شود سقوط می کند. در واقع گرایش های تمامیت خواهانه توسل به روش های خشونت آمیز را تقویت می کرد. آنها چون خود را منسجم و آموزش دیده می دانستند و رهبران نظام انقلابی را فاقد تشکیلات لازمی می دیدند که بتواند در برابر آنها ایستادگی کند، دلیلی نمی دیدند که از روش مسلحانه