تروریسم علیه انقلاب صفحه 55

مجبور می شود با سازماندهی و ظاهری جدید به فعالیت بپردازد.

دوره چهارم: دوره چهارم با فعالیت دو گروه و سازمان شاخص آغاز می شود که عبارتند از «سازمان چریک های فدایی خلق» و «سازمان مجاهدین خلق». این دوره از دهه 1340 آغاز می شود و تا دهه 1360 ادامه می یابد. در واقع همان طور که برخی اعضای سازمان چریک ها ی فدایی خلق از اعضای سابق حزب توده بودند و به نوعی از تطورات و تحولات آن محسوب می شدند، این موضوع نمادی از این سخن است که دو سازمان مذکور به اضافه برخی گروه هایی که سپس تشکیل شدند در واقع میراث بر گذشتگان چپ گرای خود بودند که اکنون در شرایطی جدید، نوبت به آنها رسیده بود.

رادیکالیسم و توسل به خشونت از مؤلفه های ایدئولوژی این احزاب و جریان ها بود و به تعبیری از آنها جدایی ناپذیر بود. پس از انقلاب اسلامی، وقتی این افراد مشاهده می کردند ایدئولوژی آنها با ایدئولوژی حاکم بر جمهوری اسلامی مغایرت دارد، ضمن آن که با تفسیری ایدئولوژیک آن را «ارتجاعی» و مخالف اهداف ایدئولوژیک خود قلمداد می کردند در ضمن مجوز برخورد با آن را به هر روش و شیوه ای نیز صادر می کردند. لذا مسعود رجوی در این باره می گوید: «مجاهدین از آغاز انقلاب پیوسته مُصر بوده اند که تا وقتی عنصر ارتجاعی در بافت کنونی حاکمیت دست بالا را دارد مبارزه ضدامپریالیستی مقدمتاً از کانال دمکراتیسم انقلابی می گذرد».(1)

اما تفسیرهای ایدئولوژیکی که موجب می شد علیه انقلاب موضع تند و رادیکالی اتخاذ شود را در گروه های دیگر چپ گرا نیز می توان دید. به طور مثال چریک های فدایی خلق، انقلاب سال 57 را به «خرده بورژواها» نسبت می دهد که در ادبیات آنها نوعی ناسزای سیاسی محسوب می شود. در یکی از جزوات این سازمان که در اوایل انقلاب چاپ شد آمده بود: ناآگاهی طبقه کارگر و فقدان صف مستقل و متشکل آن سبب شد «تا وسیع ترین بخش پرولتاریا تحت رهبری خرده بورژوازی که کوشیده بود