تروریسم علیه انقلاب صفحه 58

بر جای مانده از دوره های گذشته نیاز به زمان بود. گذر چند سال یا ده سال نمی توانست عناصر باقی مانده از فرهنگ سیاسی استبدادی دوره های گذشته را که برای جابه جایی قدرت به خشونت تمایل داشت از بین ببرد؛ به ویژه برای فعالانی که بیشتر تحت تأثیر این فرهنگ سیاسی قرار داشتند.

در آغاز انقلاب هنوز گروه های سیاسی ایران نتوانسته بودند به طور مستمر و مکرر به تمرین دمکراسی بپردازند و بیاموزند که تنها طریق مشروع و معقول انتقال قدرت، از طریق روش های مسالمت آمیز است و باید به قواعد دمکراسی تن داد. لذا دیده می شود که برخی جریان های رادیکالیستی که همچنان در فضای گذشته و دوره قبل به سر می بردند دست به اسلحه و ترور می برند. این سازمان های تروریستی در اثر عدم شناخت تغییرات محیطی و پیرامونی خویش و اینکه نمی توانستند دگرگونی های رخ داده را درک کنند، به این اقدامات روی آوردند. کمااینکه پس از گذشت سه دهه ناکامی و رصد تحولات سیاسی و فرهنگی ایران به این نکته دست یافته اند که برای نفوذ در تحولات ایران سلاح و خشونت کارایی ندارد. لذا چنان که در دگرگونی های برخی از این سازمان ها مانند مجاهدین خلق و کومله مشاهده می شود برخی از بازماندگان آنها ناچار شده اند چهره یک سازمان سیاسی به خود بگیرند و دست کم در ظاهر خود را معتقد به روش های سیاسی نشان دهند.(1)

5. علت بیرونی

دو تعبیر می توان از علت بیرونی ارائه کرد: نخست رسوخ باور به برخی روش های مبارزه مسلحانه که در دهه 1350 در نقاط مختلف جهان رواج داشت، دوم دخالت دولت های بیگانه در فرایند داخلی ایران.

در جلد دوم کتاب «سازمان مجاهدین خلق؛ پیدایی تا فرجام» برخی عناصر و ویژگی های مشترک دو سازمان «مجاهدین خلق» و «چریک های فدایی خلق» احصاء و استخراج شده است که به نوعی مؤید بسیاری از