تروریسم علیه انقلاب صفحه 60

بسا، در غیر این صورت آنها با احتیاط بیشتری رفتار می کردند. به طور مثال در کتابی که جمعی از جداشدگان سازمان مجاهدین خلق در سوئد منتشر ساخته اند، در مورد تصمیم رجوی به شروع مرحله جنگ مسلحانه پس از بازگشت از سفر مخفیانه به فرانسه در اواخر سال 1359، چنین آمده است: «مسعود پس از بازگشت از فرانسه، در ابتدای سال 60 با دستپاچگی هر چه تمام تر فاز نظامی را طراحی و پیشنهاد کرد؛ حتی مسعود با مقاومت های اعضای مرکزیت به سختی مقابله کرد.»(1)

به هر حال در تحلیل روانشناسی این افراد نباید از این موضوع غافل بود که مقابله دشمن خارجی با جمهوری اسلامی و حمایت آنان از نیروهای مخالف، انگیزه رفتار رادیکالیستی را در جریان های اپوزیسیون افزایش داده است. این موضوع امید موفقیت را در سازمان های تروریستی تقویت کرده است.

پس از این موضوع، آنچه که به تداوم حیات سازمان های تروریستی یاری رسانده حمایت های متنوع سیاسی، مالی و نظامی دولت های بیگانه از این سازمان هاست، که در این کتاب به برخی از آنها اشاره شده است.

نتیجه گیری

ارائه نظریه ای جهانشمول و فراگیر برای تبیین تروریسم عملی دشوار است که تاکنون انجام نشده است. پدیده تروریسم گاهی در سطح بین المللی مطرح است و گاهی در سطح داخلی. بر این اساس تبیین تروریسم نیز متفاوت خواهد بود. تعاریف و برداشت ها از تروریسم نیز بسیار متغیر است و دامنه آن از قتل های سیاسی دولت ها تا ترورهای سازمان یافته سازمان های نظامی – سیاسی در حال نوسان است. لذا به سختی می توان نظریه ای ارائه کرد که بتواند به درستی همه آنها را تحت پوشش قرار دهد.

در ایران پس از انقلاب ترورهای فراوانی رخ داده و سازمان های تروریستی متعددی وجود داشته است. انواع این ترورها نیز با یکدیگر