تروریسم علیه انقلاب صفحه 62

نزاع درمی گرفت، از آن به عنوان جنگ تعبیر می کردند، اما امروز که سازمان ها دیگر توان رویارویی با دولت مشروع و صاحب قدرت نظامی برتر را ندارند به تروریسم روی می آورند.

با وجود این، تروریسم به طور مستقیم با ضعف اقتدار دولت نیز ارتباط دارد و هرگاه که دولت ها ضعیف شوند تروریسم نیز افزایش می یابد، یعنی همان پدیده ای که در آغاز انقلاب و به دلیل نو پا بودن نظام سیاسی جدید رخ داد.

در شکل گیری تروریسم وجود برخی ایدئولوژی ها را نیز نباید نادیده گرفت. اصولاً ایدئولوژی ها به دو صورت در پیدایش تروریسم نقش دارند: 1. وجود مؤلفه های خشونت در برخی ایدئولوژی ها، 2. تعارض ایدئولوژی سازمان های تروریستی و خشونت گرا با ایدئولوژی حکومت حاکم.

تروریسم گرچه پس از انقلاب و در آغاز آن بسیار شدت یافت، اما در واقع ریشه های آن به پیش از انقلاب و مسائل فرهنگی و اجتماعی و سیاسی آن دوران بازمی گردد. در این دوران طبقه ای جدید با ماهیت سکولاریستی شکل گرفت که با «بحران هویت» مواجه بود و سعی داشت با پیوستن به سازمان های سیاسی از این دست، راه حلی برای مشکلات خود بیابد. در واقع رادیکالیسم موجب تقویت این هویت جمعی می شد. از سوی دیگر فرهنگ سیاسی منازعه جویی که ریشه در نظام سیاسی استبدادی داشت نیز در ابتدای انقلاب بازتولید شد. به عبارت دیگر، تا نظام سیاسی مردم سالار و انتخاباتی بتواند فرهنگ سیاسی مشارکت جوی خود را نهادینه کند دست کم نیاز به سال ها تجربه داشت.

با وجود این علل درونی تروریسم، از علت بیرونی نیز نباید غافل شد. علت بیرونی از دو طریق به گسترش پدیده تروریسم در ایران انجامیده است که عبارتند از: 1. رسوخ باور به برخی روش های مبارزه مسلحانه که در دهه 1350 در نقاط مختلف جهان رواج داشت، 2. دخالت دولت های بیگانه در فرآیند داخلی ایران.