تروریسم علیه انقلاب صفحه 64

ایدئولوژی راست گرای ناسیونالیستی – قومی، ایدئولوژی چپ گرای سوسیالیستی (اعم از کمونیستی، مائوئیستی، مارکسیستی و التقاطی) و ایدئولوژی سلفی رادیکال. گروه تروریستی ناسیونالیستی – قومی مانند حزب دمکرات کردستان. گروه تروریستی چپ گرای مائوئیستی مانند کومله، گروه تروریستی مارکسیستی مانند چریک های فدایی خلق و گروه تروریستی التقاطی مانند سازمان مجاهدین خلق. اما سلفی گری رادیکال در ایران در طول یک دهه گذشته در بخش های مرزی و حاشیه ای کشور به شکل وارداتی و بر اثر تلاش غرب برای ناامن ساختن فضای داخل کشور، ظهور یافته و برخی ترورها توسط گروههای وابسته صورت گرفته است.

درباره موضوع ارتباط ایدئولوژی و تروریسم سه مسئله پیش روی ماست که البته در این مقاله نمی توان به هر سه پرداخت:

1. پس از جنگ جهانی دوم برخی نظریه پردازان غربی مانند ادوارد شیلز، دانیل بل و فوکویاما با سخن گفتن از «عصر پایان ایدئولوژی ها» تلقی منفی و خشونت باری از ایدئولوژی ارائه دادند که آثار آن تا دهه های بعد نیز تداوم یافت، لذا مسئله نخست این است که آیا لزوماً ارتباطی میان ایدئولوژی و خشونت و از جمله تروریسم وجود دارد یا نه؟

2. پس از تشکیل طالبان و عملیات یازده سپتامبر رسانه ها و پژوهش های غربی به طور وسیع و گسترده اسلام گرایی سیاسی را با تروریسم همزاد و همسو به کار بردند. مسئله دوم چگونگی پاسخ به این رفتار سیاسی، نه پژوهشی، است که چگونه می توان در برابر گفتمان غربی که تلاش می کند میان ایدئولوژی اسلامی و تروریسم همبستگی ایجاد کند، رویکرد علمی – سیاسی مناسبی اتخاذ کرد.

3. مسئله سوم، فهم و تبیین چگونگی ارتباط میان رادیکالیسم راست، رادیکالیسم چپ و رادیکالیسم سلفی با تروریسم است. به ویژه آن که یک ائتلاف ایدئولوژیک نیز در درون برخی سازمان های تروریستی میان چپ گرایی و ناسیونالیسم قومی با سلفی گری پیدا شده است که شدت رفتار