تروریسم علیه انقلاب صفحه 79

راه های متعارف مقابله با این حملات را محدود یا مسدود می انگارد. در چنین شرایطی آمادگی ایجاد خرده فرهنگ های افراطی به وجود می آید که در آنها اعضای پرشور و سرخورده مجاری عادی فعالیت سیاسی و اجتماعی را به نفع رادیکالیسم رها می کنند. این خرده فرهنگ ها دو کارکرد دارند: تعلیم دیدگاه های نوینی که مواضع افراطی را توجیه می کنند و آموزش مهارت های لازم برای اعمال این مواضع. البته نفس پیدایش و بالندگی خرده فرهنگ های افراطی نه به معنای تکوین گروه های تروریستی بلکه در حکم ایجاد شرایط مساعد برای نضج آنها محسوب می شود. با فراهم شدن سایر عوامل از جمله رادیکالیزه شدن بیشتر به دلایل درونی یا بیرونی مقدمات و مواد خام تروریسم را فراهم می کنند. به عبارت دیگر خرده فرهنگ های افراطی تنها یک جهش فکری و سازمانی با تروریسم فاصله دارند. آنها به بهانه شکست راه حل های متعارف جمع بندی خشن تر و آشتی ناپذیرتری به دست می دهند که به زعم آنها مقرون به اهداف نهایی است. اینها راه حل مشکلات را در نیل به آمال از طریق غیرمتعارف و با رد مصالحه و محافظه کاری می دانند. بدین ترتیب در مورد تکوین تروریسم می توان دوایر متحدالمرکزی را تصور کرد که در آنها فرهنگ عام گروه های معترض، خرده فرهنگ های افراطی و گروه های تروریستی در دل یکدیگر قرار دارند و هر دایره درونی از دایره بیرونی خود تغذیه و با آن دادوستد می کند و حمایت مادی و اخلاقی می گیرد و در عین حال خرج خود را هم جدا می کند و مواضع افراطی خود را دنبال کرده برای خودی ها الگوهای اخلاقی و مهارت های عملی فراهم می کند. بنابراین غشاء حایل میان این دوایر متحدالمرکز دارای خلل و فرجی است که جذب انتخابی را ممکن می کند. در فرهنگ های ایدئولوژی این گروه ها معمولاً تحت لوای افراط گرایی گرد هم می آیند و در فرهنگ های غیرایدئولوژی در ضدجنبش ها سازمان می یابند. توسل این افراط گرایان به سلاح های کشتار جمعی به زیان بارتر شدن اقدامات آنها و وقوع فجایع گسترده تر کمک می کند.(1)