تروریسم علیه انقلاب صفحه 9

است.(1) با این وصف، تروریسم در این گفتمان در هر زمان در چارچوب های کلیشه ای و قالبی خاص معنا می شود و مصادیق و مضامین آن، آنگونه که گفتمان مسلط غربی تشخیص می دهد، ترسیم و تصویر می شود. گاه تروریسم و تروریست ها به عنوان حرکت های انقلابی از جنس و سنخ ایدئولوژی کمونیستی کدگذاری می شود و گاه خلأ لیبرال – دمکراسی و رویکردهای دمکراتیک در کشورهای خاورمیانه به عنوان خاستگاه و سرچشمه شکل گیری جریانات تروریستی در این منطقه پنداشته و دانسته می شود.

با این وصف، به نظر می رسد در فضای رسانه ای غرب «تروریسم مدرن» از جمله مفاهیمی باشد که در چنبره گفتمان مسلط آمریکایی گرفتار شده است و مصادیق و مشخصات آن غالباً بنا بر رویه ها و سویه های امنیتی – سیاسی و مقتضای منافع ملی ایالات متحده و هم پیمانان آن تعریف و تحدید می شود. این نوشتار بر آن است تا با به کارگیری روش شالوده شکنانه ژاک دریدا، اهتمام ارنستو لاکلاو و شانتال موف به نقش برسازنده «غیر» (دشمن) در حیات و ممات گفتمان ها، دیدگاه میشل فوکو درباره قدرت و دانش و نهایتاً رهیافت ماتریالیسم تاریخی گرامشی درباره هژمون/ ضدهژمون، مفهوم سازی گفتمان غربی درباره تروریسم/ تروریست ها را با تردید و تشکیک مواجه سازد.

اول. واسازی از مفهوم سازی گفتمان غربی درباره تروریسم/ تروریست ها

ژاک دریدا(2)، فیلسوف و جامعه شناس فرانسوی، با طرح و بسط مفهوم شالوده شکنی یا همان واسازی(3) بر آن بود تا تفکر خودبنیاد و استعلایی

1- جیمز دردریان، گفتمان تروریستی: نشانه ها، دولت ها و نظام های خشونت سیاسی جهانی، ترجمه وحید بزرگی در تروریسم: تاریخ، جامعه شناسی، گفتمان، حقوق، گردآوری: علیرضا طیب، تهران: نشر نی، 1382، صص 72-71.
2- Jacque Derrida.
3- Deconstruction.