آگاهی ائمه اثنی عشر علیهم السلام از غیب صفحه 59

علم غیب دیگران (غیر خدا) است، از علم غیر ذاتی سخن می گوید که خداوند به بندگان برگزیده اش می بخشد تا آنان را از برخی حقایق آگاه سازد، پس بین این دو دسته تعارض و اختلافی نیست.

بخش سوّم: آیاتی که امکان علم غیب داشتن را برای غیر خداوند اثبات می کند

در قرآن کریم، آیاتی هست که دربارۀ امکان علم غیب برای غیر خداوند سخن می گوید؛ مانند:

هَلْ أَتَّبِعُکَ عَلَی أَن تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدًا. (1)

«آیا تو را به شرط این که از بینشی که آموخته شده ای به من یاد دهی، پیروی کنم؟».

قَالَ إِنَّکَ لَن تَسْتَطِیعَ مَعِیَ صَبْرًا * وَکَیْفَ تَصْبِرُ عَلَی مَا لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْرًا. (2)

«گفت: تو هرگز نمی توانی همپای من صبر کنی و چگونه می توانی بر چیزی که به شناخت آن احاطه نداری، صبر کنی؟».

وَلَوْ کُنتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لاَسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ. (3)

«و اگر غیب می دانستم قطعاً خیر بیشتری می اندوختم».

1- (1) - کهف (18): 66.
2- (2) - کهف (18): 68و67.
3- (3) - اعراف (7): 188.