آگاهی ائمه اثنی عشر علیهم السلام از غیب صفحه 60

وَقُل رَّبِّ زِدْنِی عِلْمًا. (1)

«و بگو: پروردگارا! بر دانشم بیفزای».

در بخش قبل به این نتیجه رسیدیم که علم غیب مختص به خداوند سبحان است و به هر که بخواهد از آن عطا می کند و بین این دو علم، هیچ تعارضی در نفی و اثبات نیست. به همین ترتیب می توان تعارض (ظاهری) بین آیاتی که علم غیب را منحصر در خداوند می داند و آیاتی که دربارۀ امکان علم غیب برای غیر خداوند سخن می گوید را برطرف کرد.

از آیاتی که دربارۀ دادن علم غیب به غیر خداوند سخن می گوید بر می آید که این علم با اذن، اراده و رضایت خداوند به دست می آید و به هیچ وجه بیرون از حوزۀ اراده و اختیار خداوند و بی ارتباط با او نیست.

بخش چهارم: آیاتی که اعطای علم غیب به خاتم پیامبران را اثبات می کند

آیاتی که امکان دستیابی به علم غیب را برای برخی از بندگان اثبات می کند، بر شمردیم. همچنین به آیاتی که اعطای علم غیب به غیر خداوند را اثبات می کند، اشاره کردیم؛ مانند:

وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء کُلَّهَا. (2)

«(خدا) همۀ (معانی) نامها را به آدم آموخت».