عرفه و عرفات صفحه 43

روایت شده که امیر مؤمنان (ع) فرموده:

الدُّعَاءُ مَفَاتِیحُ النَّجَاحِ وَ مَقَالِیدُ الْفَلاحِ وَ خَیرُ الدُّعاءِ ما صَدَرَ عنْ صَدْرٍ نَقیٍّ وَ قَلْبٍ تَقیٍّ وَ فی الُمنَاجَاةِ سَبَبُ النَّجَاةِ وَ بِالإِخْلاصِ یَکُونُ الخَلاصُ فَإِذَا اشْتَدَّ الْفَزَعُ فَإِلَی اللهِ المَفْزَعُ.(1)

دعا کلیدهای نجات و گنجینه‌های رستگاری است و بهترین دعا آن دعایی است که از سینه پاک و دلی پرهیزگار برآید و وسیله نجات در مناجات است و خلاصی به اخلاص آید و چون فزع و بی‌تابی سخت شود، مفزع و پناه‌گاه خداست.

اهل عمل، از راه عدل وارد می‌شوند و به اجر و پاداش خود می‌رسند. اما اهل دعا و سؤال از راه فضل وارد و مشمول رحمت الهی می‌شوند.

حضوری گرهمی خواهی از او غافل مشو حافظ مَتی ماتَل-ْقَ مَنْ تَهْوی دَعِ الدُّنْیا وَأهْمِلْها

ج) اعتراف به تقصیر

در مورد کوتاهی‌کردن در عبادت و نیایش می‌توان به روایت‌های زیر اشاره کرد:

موسی بن جعفر (ع) به یکی از فرزندانش فرمود:

یا بُنَی عَلَیک بِالْجِدِّ لا تُخْرِجَنَّ نَفسَک مِنْ حَدِّ التَّقصیرِ فِی عِبَادَةِ اللهِ