شرح دعاء عرفه صفحه 6

نیز سبب بقای آن و افاضه وجود جهت نیل هر حقیقتی به کمال مناسب آن حقیقت می باشد. بنابراین، هر موجودی از ناحیه اسم مناسب با آن موجود، به حقّ اوّل مرتبط است و آن اسم،

کعبه و قبله مقصود اوست که متکفّل اصل وجود و نیز متصدّی بقاء و حفظ و منشأ تکامل آن

می باشد و معاد آن همان اسم مربّی ذات و صفات آن است و به همان لسان که ربّ و مربّی

خود را می خواند، به همان زبان او را ستایش می کند و حمد می گوید و او را از نقائص مبّرا

می نماید.

انسان از آن جا که مظهر جمیع اسماء و صفات إلهی است و اسم اعظم جامع جمیع اسماء مربّی اوست، ربّ و کعبه مقصود و قبله معبود او حضرت الهیّه است و انسان در مقام دعا

ناچار حقّ را به اسماء مناسب ذات خود می خواند و لذا عین ثابت انسان مظهر اسم جامع إلهی است و از تجلّی این اسم کلّی ظاهر شده و در مقام رجوع الی الله و سیر به ملکوت

هستی حقّ را به أسماء مناسب با سیر إلی الله و سفر معنوی به سوی خدا می خواند و از او توفیق می طلبد و در این سفر پر خطر و صعب العبور از شیاطین به او پناه می برد که «الله ُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ» و لذا در مقام استعاذه به تعلیم ربّانی می گوید: «أَعُوذُ بِالله ِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ» و «قُلْ أَعُوذُ(1) بِرَبِّ النَّاسِ».

اکثر ادعیه وارده از اهل بیت عصمت و طهارت مصدّر به «اللهمّ» یا «الله» می باشد. ما به سرّ آن اشاره کردیم و مفصّل در این مقدّمه در این باره بحث خواهد شد.

نقل و تحقیق، بحث و تأیید

قال بعض الأکابر أدام الله (2) برکاته:

«اعلم أ نّ السؤال هو استدعاء السائل عن المسؤول عنه بالتّوجّه إلیه لحصول مایحتاج إلیه من الوجود، توجّها ذاتیّا أو حالیّا أو ظاهریّا بلسان الاستعداد و الحال و المقال. وسلسله