- پیشگفتار 1
- اشاره 3
- اشاره 5
- 3 - خلقت انسان از نفس واحده 5
- 2 - عارضی بودن تفرقه 5
- 1 - نفخ صور از جانب خدا برای آدم علیه السلام 5
- 5 - فطرت یکسان 6
- 6 - الهام به نفس بشر 6
- 4 - تکریم بنی آدم 6
- 9 - همگانی بودن بعثت 7
- 8 - پیامبر همگان 7
- 7 - یکپارچگی امت اسلامی 7
- قرآن و اتحاد ملّی 8
- روایات و اتحاد ملّی 12
- سیره پیامبرصلی الله علیه وآله در مورد اتحاد ملّی 15
- اتحاد ملّی در صدر اسلام از دیدگاه مستشرقان 19
- توضیح 21
- راه کارهای اتّحاد ملّی 21
- 1 - مخالفت با شعارهای قومی 21
- 3 - دادن پُست ها به اقوام مختلف 22
- 2 - ایجاد اخوّت بین اقوام 22
- 5 - پیوندهای خانوادگی بین اقوام 23
- 4 - تقویت ارزش های دینی 23
- 7 - طرد اقوام نااهل از خود 25
- تعصب مذموم 25
- اشاره 27
- اقسام انسجام اسلامی 28
- اشاره 28
- 2 - انسجام حقیقی 29
- روایات و دعوت به انسجام سیاسی 30
- 1 - شناخت هر مذهب از منابع آن 32
- توضیح 32
- راهکارهای انسجام سیاسی 32
- 2 - حسن ظنّ به دیگری 33
- 4 - حکم به ظاهر افراد 36
- اشاره 36
- قرآن و حکم به ظاهر افراد 36
- روایات اهل بیت علیهم السلام و حکم به ظاهر افراد 37
- روایات اهل سنت و حکم به ظاهر افراد 38
- د) شاطبی می گوید 43
- ه) ذهبی می گوید 43
- الف) ابن تیمیه می گوید 43
- ب) ابن حجر عسقلانی می گوید 43
- و) رشید رضا در تفسیر «المنار» می گوید 44
- ز) ابن حزم می گوید 45
- 5 - گفت و گو در مسائل اختلافی 46
- 6 - دوری از خطّ غلو 46
- 9 - پرهیز از کلمات حساسیت زا و نفرت انگیز به یکدیگر 51
- 8 - ضرورت یک صدایی به هنگام شداید 51
- 7 - پرهیز از کید دشمنان اسلامی 51
- 11 - رعایت اخلاق اسلامی نسبت به یکدیگر 53
- 10 - پرهیز از ناسزا گفتن به مقدسات طرف مقابل 53
- 12 - ملاقات و گفت و گو 54
- 14 - یکی شدن اصطلاحات 55
- 15 - بازنگری تدوین تاریخ اسلامی 56
- 16 - پرداختن به مسائل مهم 58
- 17 - همکاری در مسائل اتفاقی 61
- توضیح 66
- 2 - ابعاد جهانی اسلام 66
- 1 - توحید 66
- 3 - گسترش روحیه برادری 66
- 4 - همکاری اجتماعی 67
- 6 - حج، کنگره عظیم جهان اسلام 68
- 5 - مسجد و اقامه جمعه و جماعت 68
- 7 - به کار گرفتن زبان عربی در عبادات 69
- اشاره 77
- 1 - حفظ جان شیعیان 77
- 2 - وجود شیعه در بین جامعه 77
- 3 - اتمام حجّت بر تمام مردم 78
- 3 - کشتار و اسارت 79
- توضیح 79
- 1 - بی آبرویی 79
- 2 - به استضعاف کشیدن گروهی از مردم 79
- اشاره 80
- 1 - اتهام به یکدیگر 80
- 3 - نداشتن بینش سیاسی واقع بینانه 84
- 2 - عدم تعقل 84
- 6 - حکم به لوازم اعتقاد 85
- 4 - شناخت هر مذهب از زبان مخالفان 85
- 5 - عدم توجه به دشمن مشترک 85
- 7 - سوء ظنّ به دیگری 86
- انسجام تکوینی در صدر اسلام 87
- وصیّت پیامبران به پیروی از جانشین به حقّ 88
- وحدت حقیقی بر محور امام معصوم علیهم السلام 89
- اشاره 94
- 1 - امتحان ملائکه و شیطان با خلقت حضرت آدم علیه السلام 94
- 2 - امتحان امُت اسلامی در وحدت بر مسأله امامت 96
- ایمان همراه با ولایت 98
- علم پیامبرصلی الله علیه وآله به اختلاف امت اسلامی 102
- توجیه کلام حضرت هارون علیه السلام 103
- رجوع به خدا و رسول هنگام اختلاف در جانشین پیامبرصلی الله علیه وآله 105
- حرمت کتمان حقایق 107
- امام علی علیه السلام و دعوت به اهل بیت علیهم السلام 109
- غدیر، محور انسجام حقیقی 111
- طرح غدیر، در راستای انسجام اسلامی 116
- توضیح 124
- غدیر از دیدگاه برخی اهل سنت 124
- 1 - محمد بن محمد غزّالی 125
- 2 - محمد بن طلحه شافعی 125
- 4 - محمد بن یوسف گنجی شافعی 126
- 3 - سبط بن جوزی 126
- 6 - تقی الدین مقریزی 127
- 7 - سعدالدین تفتازانی 127
- اشاره 129
- 1 - فرید الدین عطار نیشابوری (513 - 586 ق) 129
- پیام های غدیر به جامعه اسلامی 136
و شنیده ها را به شیعه نسبت نمی دهند بلکه بیش از آنکه شنیده و گفته اند به آن اضافه می کنند، به این هم اکتفا نکرده تمام آن ها را به اصحاب اهل بیت نسبت می دهند... دشمنان شیعه در کمین آن ها نشسته و هر آنچه را که می گویند و انجام می دهند را گرفته و بیشتر از آن را اضافه کرده و گفتار و کردار عجیب را به شیعه نسبت می دهند... و با گذشت زمان، مسأله پیچیده تر و مشکل تر می شود و بعد از آن که مردم از عصر حدیث دور شدند امور بر آنان مشتبه می گردد...».
نویسنده مشهور مصری انیس منصور می گوید: من از عباس محمود عقاد، نویسنده بزرگ مصری شنیدم که می گفت: «انّه یرید ان یؤلّف دراسه موضوعیه عن المذهب الشیعی، فقد ادخلت علیه اکاذیب افسدت صورته عند کثیر من الناس»؛(1) «او می خواست بحثی بدون تعصب درباره مذهب شیعه ارائه دهد؛ زیرا دروغ هایی به شیعه نسبت داده اند که چهره آن را نزد بسیاری از مردم فاسد کرده است» ولی عمرش اجازه چنین کاری را به او نداد.
نویسنده سنّی مذهب محمّد کردعلی می نویسد: «اما ما ذهب الیه بعض الکتّاب من انّ مذهب التشیع من بدعه عبداللَّه بن سبأ المعروف بابن السوداء، فهو وهم و قله علم بتحقیق مذهبهم. و من علم منزله هذا الرجل عندالشیعه و برائتهم منه و من اقواله و اعماله و کلام علمائهم فی الطعن فیه بلاخلاف بینهم فی ذلک، علم مبلغ هذا القول من الصواب»؛(2) «امّا آنچه برخی از نویسندگان به آن
1- لعلک تضحک، ص 201، انیس منصور.
2- خطط الشام، ج 6، ص 251.