آینه غدیر در روایت شیعه و اهل سنت صفحه 325

در بیان دیگر دیدیم که معنی اول کلمه در لسان العرب این بود که:

«هو فی اسماء الله تعالی، و هو المتولی لامور العالم و الخلایق القائم بها و من اسمائه الوالی و هو مالک الاشیاء جمیعها المتصرف فیها و قال ابن اثیر: و کان الولایه تشعر بالتدبیر و القدره و الفعل و ما لم یجتمع ذلک فیها لم ینطلق علیه اسم الوالی.

پس کلمه مولا و اولی یک معنی اوّلی دارد که آن مختص ذات پروردگار قادر خالق صاحب جمیع صفات است و این صفت حقیقی و ذاتی او است و معنی دوم عرضی است که از جانب او به پیامبر و امام و هر کس دیگر که او اراده کند تفویض می شود، به همین اتکا است که پیامبر در سخن خود اول می فرماید: الست اولی بالمؤمنین من انفسکم و گفته او به استناد کلام الهی «النبی اولا بالمؤمنین من انفسهم»(1) می باشد همچنین متضمن معنی امر شناخت_ه ش_ده نزد مردم «و ما آتاک_م الرسول فخ_ذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا»(2)

این دو آیه مشعر به این است که پیامبر بهتر از امت راه صواب و خطا را می شناسد و نظر او مقدم بر نظر دیگران است و هر چه را او به آنها تعلیم می دهد یا منع می کند صلاح و خیر امت و دستور او لازم الاجرا است؛ کلمه (فخذوه) مشتمل بر این تأکید است. این توضیح نیز ضروری است که در تمام موارد استعمال  این لغت معنی اولویت مندرج و محفوظ است اگر چه ضمنی است، حتی فرزند و عمو و همسایه رعایت حق آنها اولویت دارد.

فرزند از هر کس دیگر سزاوارتر است به رعایت حقوق پدر و حفظ شئون او و طاعت از او عمو نیز سزاوارتر است از  دیگران برای حفظ حقوق برادرزاده اش، همسایه نیز در حفظ حقوق همسایگی بر دیگران اولویت دارد و  این یک اولویت