آینه غدیر در روایت شیعه و اهل سنت صفحه 381

نکرده باشد؟ ... در گوشه ای از حجره که فاصله اش با قبر پدر یک دیوار است نشسته زانوها را در برگرفته دیگر قدرتی برایش نمانده است و بنیان زندگی اش از هم فرو ریخته، سراپا بهت زده رنگ رخساره اش پریده  و زرد شده بیشتر به پیکر بی روح ماند.

این فاطمه علیهاالسلام است!؟ در چشم علی علیه السلام؟! .. علی علیه السلام می دانست که او در برابر طوفان مصایب همیشه استوار است. اما اینک می نگرد که چنان صبر و توانایی خود را از دست داده که سیلاب حوادث او را با خود می برد، این مصیبت و ماتمش بر پیمبر آغاز و نهایت مصایب و اندوهش است که هیچ مصیبت و اندوهی بدان نمی رسد.

پس از ساعتی علی علیه السلام می نگرد که فاطمه علیهاالسلام از جای خود حرکت کرد و همی می خواهد برخیزد ولی نمی تواند کوشید تا از جای برخاست و بر پاهای لرزان و ناتوان خود ایستاد و آهسته آهسته به سوی در خانه به راه افتاد، علی علیه السلام خود را به او رسانید با او می رود و چیزی نمی گوید مبادا سکوت و بهتی که او را فراگرفته بر هم زند، می داند مقصود فاطمه علیهاالسلام چیست و به کجا می رود، می داند که فاطمه علیهاالسلام بیش از این نمی تواند از خاک پدر دور بماند، همین چند ساعت دوری از پدر محبوبش بر او روزگارها، سالها گذشته است. روز بالا آمده نور آفتاب فضا را پرکرده فاطمه علیهاالسلام از جلو و علی علیه السلام از پشت سرش نزدیک مرقد پاک رسول خدا رسیدند ... فاطمه حیرت زده بی اختیار دور آن مرقد می گردد و خیره خیره نگاه می کرد، گویی منفذ می جست تا خود را به پدر برساند، نفسش به شماره افتاده بود، مانند مرغی که در قفس افتاده دل دل می زد، از مژگانش باران اشک می ریخت، خود را به روی قبر پدر انداخت و روی و گونه بر خاک قبر همی مالید، و خاک نمناک قبر را مشت مشت بر می داشت و نزدیک لبها و چشمش می برد، با آب دیده آن را تر می کرد و می بوسید و می بوسید هیچ بیننده ای تاب دیدن این منظره را نداشت کدام دل بود که نلرزد و کدام چشم بود که نگرید های های صداها به گریه بلند شد. ناله جانسوز زهرا علیهاالسلام به گوش می رسید که برای پدرش زبان گرفته بود، دیگر تاب و تحمل برای کسی نمانده بود، علی علیه السلام نزدیک رفت و با ملاطفت زیر بازوی فاطمه علیهاالسلام را گرفت و به پایش داشت