الغدیر همراه جلد 8 صفحه 6

کرده و مردم را از تبعیت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دور می نمودند.(1)

آیه دوم و سوم

برای پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و کسانی که ایمان آورده اند، روا نباشد که برای مشرکان، طلب آمرزش کنند هرچند که از خویشان آنان باشند. بعد از آنکه برایشان آشکار شده که آنها از دوزخیان هستند.(2)

همانا تو نمی توانی هر که را دوست داشتی، هدایت کنی ولکن خداوند هر که را بخواهد هدایت می کند و او به راه یافتگان آشناتر است.(3)

عده ای از سران مشرکین مکه هنگام وفات ابوطالب بر بالین وی حاضر بودند. محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) شهادتین را به او تلقین می کرد. ولی او خودداری کرد و پیامبر فرمود: تا خدا مرا نهی نکرده برای تو طلب آمرزش خواهم کرد. در این شرایط آیه دوم نازل شد.(4)

علاّمه امینی (رضی الله عنه) از چند جهت این روایت را به بوته نقد می کشاند:

اول، با یاد هشت نکته در زمینه های رجالی، تفسیری و شأن نزول آیات، و بیان اینکه برخی آیه های یاد شده مکّی و

1- تفسیر کبیر، فخر رازی 4/28.
2- توبه /113.
3- قصص /56.
4- طبری؛ صحیح، مسلم؛ صحیح، بخاری 7/184؛ کتاب تفسیر سوره قصص.