امیر غدیر صفحه 35

ولی نکته قابل تأملی که در این حکایت نهفته است اینکه ، باور به غیب و نادیده ها، یکی از اصول و پایه های دینداری است که باعث نظم بخشی و جهت دهی به افکار و رفتار انسان می گردد و نمایان گر میزان باور قلبی او خواهد بود.

قرآن کریم نیز در بیان نشانه های خداباوران و متقین می فرماید: «ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًی لِلْمُتَّقِینَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاهَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ »؛ این کتاب، هیچ شکی در آن نیست ، راهنمای پرهیزگاران است. (پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب آنچه از حس پوشیده و پنهان است ایمان می آورند؛ و نماز را برپا می دارند و از تمام نعمت ها ومواهبی که به آنان روزی داده ایم، انفاق می کنند».(1)

بر این باور، هنر بندگی این است که انسان چیزهای ندیده را باور و قبول کند. مؤمن، کسی است که خدا و اهل بیت (علیه السّلام) را اگرچه ندیده ، ولی باور داشته باشد.

اکنون نیز که دست شیعیان از مولایشان صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)کوتاه است، این باورپذیری و متعبد بودن به آموزه های دینی، برگ برنده ایمان و علامتی بر نیکویی آن است؛ از این رو رسول خدا (صلّی الله علیه و آله وسلّم ) خطاب به امیرمؤمنان (علیه السّلام) فرمودند: «ای علی! بزرگترین مردمان در ایمان و یقین ( به خداوند و نشانه های او) کسانی هستند که در آخرالزمان زندگی می کنند، آنها پیامبرشان را ندیده اند و امامشان در غیبت به سر می برد، با این همه از روی علوم و معارف و کتاب هایی که در اختیار دارند، ایمان آورده و در ایمان خود پایداری می ورزند» .(2)

آینه غدیر

در خطبه غدیر، پیامبر اعظم (صلّی الله علیه و آله وسلّم ) یکی از نشانه های دوستان و همراهان امام (علیه السّلام) را کسانی