بر کرانه غدیر صفحه 1137

در این دنیا باید زبانی یاد کننده خدا و دلی سپاسگذار و شاکر درگاه الهی و همسری که در کار جهان دیگر به تو یاری برساند، بیندوزید.

نه سیم و زر که اینها در قیامت برایتان وسیله عذاب الهی است. به راستی که دیناری بر روی دیناری نهاده نشود مگر این که پوست صاحبان آن را پهن کنند و با همان سکه ها، پیشانی و پهلوی آنها را داغ نهند و می گویند:

این است آنچه که شما برای خود ذخیره کرده اید.

پس بچشید آن را.

*****

الغدیر، ج 16، ص 217.

شعرهای غیبی

جهیل همدانی که کلیددار بتخانه ی مشهوری به نام یغوث بود، می گوید، شبی در بتخانه تنها بودم که ناگهان شنیدم که بتی می گوید:

ای پسر جهیل، هنگام نابودی بت ها شده است. تو دیگر با بت یغوث وداع کن.

زیرا که نوری از افق مکه طلوع کرده و ظلمت ها را از بین برده است. جهیل آنچه را شنیده بود برای قوم خود تعریف کرد و باز از گوینده ای نامرئی شنیده که: