بر کرانه غدیر صفحه 1156

این حدیث، این آگاهی را به ما می دهد که منع از توسل به قبور طاهره از بدعت های امویان و گمراهی های آنان از زمان صحابه است و هیچگاه گوش روزگار نشنید که صحابی ای منکر آن باشد، مگر زاده ی بیت امیه، مروان ستمکار که آن را انکار کرده است.

*****

الغدیر، ج 9، ص

251.

طلب شفاء

روزی ابن المنکدر که یکی از بزرگان تابعین بود، با اصحابش در مجلس نشسته بود که تشنگی شدیدی به او عارض شد. حرکت کرد و به کنار قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رفت و صورتش را روی قبر نهاد. سپس برگشت.

حاضران او را مورد ملامت قرار دادند. در جواب گفت:

حالتی به من دست داده بود که احساس خطر می کردم. از این رو به قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله پناه برده و طلب شفاء نمودم.

اصحابش قانع شدند و آنان نیز به اهمیت توسل به قبر آن حضرت آگاه شدند.

ابن المنکدر، گاهی در موضع خاصی از مسجد رسول الله می آمد و به خاک می افتاد. اصحابش راز این کار او را پرسیدند و او گفت: