بر کرانه غدیر صفحه 1248

*****

الغدیر، ج 4، ص 247.

حافظه و هوش تنوخی

تنوخی که یکی از مهمترین شعرای عرب است می گوید:

در دوران نوجوانی دوست داشتم یکی از قصاید طولانی و دعبل را که در افتخار و مناقب یمینی ها سروده بود و حدود 600 بیت بود، از حفظ کنم.

به پدرم گفتم:

آن را به من بده تا از حفظ کنم.

پدرم در جوابم گفت که نمیخواهد. زیرا نمی توانی آن را انجام دهی و پس از مدتی، قصیده را به کناری می اندازی.

پس از اصرار فراوان، قصیده را گرفتم و به اتاقی رفتم و در یک شبانه روز به کاری جز حفظ آن قصیده نپرداختم. هنگام سحر تمام قصیده ها را حفظ کرده بودم. صبحگاه نزد پدر رفته و طبق معمول مقابلش نشسته و گفتم که تمام قصیده را حفظ کرده ام. به خیال این که من دروغ گفته ام، به خشم آمد و من شروع به خواندن کردم پس از خواندن صد بیت، از حافظه من تعجب کرد، مرا به خود چسباند و بوسه ای بر سرم و دیده ام نثار کرد و گفت:

عزیزم من از زخم چشم مردم می ترسم این جریان را به کسی مگو.