بر کرانه غدیر صفحه 1308

*****

الغدیر، ج 3، ص 94.

خضوع در زیارت

ابوالفضل جوهری که از حکمای اندلسی بود و در معارف دینی و سرودن اشعار، مهارت والای داشت، هنگامی که به عنوان زیارت وارد مدینه می شد و به خانه های آن نزدیک می گردید، از مرکب خود پیاده شد و با گریه این گونه می خواند:

«هنگامی که دیدیم نشانه کسی را که وانگذاشت برای دل و عقلی برای شناسایی ظواهر، از مرکب ها به خاطر احترام به او پایین می آئیم. به خاطر کسی که پراکندگی ما به وسیله او به اتحاد گرائید».

قاضی عیاض در قصیده نبویه ای که دارد این اشعار را تضمین کرده است و می گوید:

«و گوارا باد تو را به جوانب خیمه ها، از لحاظ اظهار عشق و شوق که گاهی آن را می بوسیم و گاهی از روی محبت به آن دست می کشیم و اظهار سرور می کنیم. در حالی که

دلها به محبتش پرپر می زند و جگرهای آتش گرفته به وسیله آن سیراب می گردد».

بر این اساس مستحب است که هنگامی که به مدینه نزدیک شدید و آثار و علاماتش را مشاهده کردید، از مرکب های خود پائین آمده و خضوع و خشوع به مدینه گام نهید.

*****