بر کرانه غدیر صفحه 1547

عثمان در جواب ولید گفت او را به طرف مدینه سوق بده وقتی که قرار شد عبدالله بن مسعود به مدینه برود، مردم دور او جمع شدند و گفتند که:

همین جا بمان، ما نمی گذاریم کسی تو را ناراحت بکند.

او گفت:

من وظیفه دارم از دستورات عثمان اطاعت کنم و نمی خواهم اولین کسی باشم که باعث شورش داخلی می شود. هنگام رفتن به مدینه

مردم کوفه او را مشایعت کردند. آنان را به پرهیزگاری و ترس از خدا و همدمی قرآن سفارش کرد. در جواب، مردم از او تشکر کرده و آرزوی پاداش نیکو برای او کردند، چرا که او برای آنها بهترین برادر مسلمان و بهترین دمساز بود و این چیزی بود که مردم هنگام خداحافظی به او گفتند:

وقتی عبدالله بن مسعود به مدینه رسید عثمان بالای منبر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم سخنرانی می کرد. چون چشمش به عبدالله افتاد گفت:

هان!

اکنون حیوانکی بد راه فرا رسیده که اگر کسی از کنار خوراک او عبور کند قی می کند.

عبدالله بن مسعود گفت:

من چنان که گفتی نیستم، بلکه در حقیقت یار پیامبر در نبرد «بدر» و در بیعت «رضوان» هستم. آنگاه عثمان دستور داد تا او را با خشونت از مسجد بیرون انداختند و عبدالله بن زمعه او را بر زمین زد به طوری که دنده اش شکست.