بر کرانه غدیر صفحه 232

«من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله» أن یشهد الان بما سمع». (1)

آیا باید پیکر رسول خدا صلی الله علیه و آله را بر روی زمین رها می کردم و قبل از کفن و دفن آن حضرت، درباره ی خلافت و جانشینی وی نزاع می کردم؟

مسأله خلافت چنان روشن بود که گمان نمی کردم کسی در صدد دستیابی به آن باشد و در این موضوع با اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله درگیر شوند. مگر رسول خدا صلی الله علیه و آله در روز غدیر خم

حجت را بر مردم تمام نکرد و مگر جای عذری برای کسی باقی مانده بود؟

همگان را به خدا قسم می دهم، هر کس کلام پیامبر اکرم در روز غدیر خم را شنیده است که می فرمود:

«هر کس که من مولای او هستم اینک علی مولای اوست. خداوندا، هر کس علی را دوست دارد دوست بدار و آن که علی را دشمن بشمارد، دشمن دار، هر کس علی را یاری کند یاری کن، و هر که علی را خوار کند، خوار ساز.» برخیزد و شهادت دهد.

زید بن ارقم می گوید:

بعد از این سخن حضرت، دوازده تن از اصحاب جنگ بدر برخاستند و گواهی دادند. اما من، با آنکه این گفتار را از زبان رسول الله صلی الله علیه و آله شنیده بودم، از ادای شهادت خودداری کردم و بر اثر همین امر و نفرین حضرت بینایی ام را از دست دادم.

در خطبه وسیله

2 هفت روز پس از وفات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، امیرمؤمنان علیه السلام در مدینه خطبه ای بسیار بلند ایراد فرمود که به خطبه وسیله معروف شد.