بر کرانه غدیر صفحه 646

10- (المراجعات) /13 33.

فلسفه سیاسی اسلام

پس از آنچه گفته شد، به شکل فلسفه سیاسی اسلام میرسیم. برخی چنین پنداشته اند، فلسفه سیاسی اسلام یا چنین به پنداشتها داده اند، که در اسلام، راجع به امامت و رهبری (فلسفه سیاسی)، تاکید و تبیینی نشده است و به اصطلاح، اسلام فلسفه سیاسی ندارد و این امر را که خود پنداشته اند نقص مجموعه فرهنگی و تربیتی اسلام خوانده اند. البته اگر چنین پنداری درست

باشد، این خود نقص خواهد بود. اما این ایراد تنها بر روشی وارد است که میخواهد چنین وا نماید که:

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، در طول مدت بیش از بیست سال پیامبری که صدها تعلیم آورده و جزئی ترین چیزها حتی آداب و رسوم ورود به حمام را فرموده است لام تا کام، درباره رهبری امت و سرنوشت مسلمانان و قرآن و قبله و آینده ابدی اسلام چیزی نگفته است کاری که از یک آدم عادی نیز سر نمی زند. نیازی نیست که بگوییم این سخن، بر خلاف خود سنت است، زیرا پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از روز آشکار کردن دعوت تا دم مرگ بر پایه مآخذ خود اهل سنت و صرف نظر از مدارک شیعه لحظه ای سخن گفتن درباره این موضوع مهم و تاکید و تبیین آن را فرو نگذاشته است. مآخذ و کتب حدیث و سنت اسلام، از این احادیث مملو است، یعنی احادیث ارشاد امت به امامت. جالب توجه است که طبری، مورخ معروف، نوشته است:

و فرق رسول الله صلی الله علیه و آله فی جمیع البلاد التی دخلها الاسلام عمالا علی الصدقات (1)

پیامبر اکرم، کارگزاران خود را به همه شهرها و سرزمین هایی که مردمان آنها مسلمانان شده بودند فرستاد تا اموال عمومی و سهم بیت المال را بستانند و به مرکز اسلام بفرستند.

اکنون آیا چنین دینی به تشکیل حکومت دینی و مسائل سیاسی نظر ندارد؟

آیا چنین دینی میتواند صرف یک رشته پندهای اخلاقی و عقاید اخروی باشد بدون نظام رهبری و فلسفه سیاسی و آیا چنین پیغمبری که به همه شهرهای مسلمان شده، برای جمع آوری

وجوه بیت المال کارگزار میفرستد و در صدد تشکیل حکومت و قدرت مرکزی و نظام مالی بر می آید و این حکومت را تشکیل هم می دهد و صدها حکم مالی و اقتصادی و اجرای حد و قصاص و تنظیم سپاه و کسب قدرت تشریع می کند، می شود نسبت به جانشین و خلیفه پس از خود و سرنوشت آینده قرآن و امت کلمه ای بر زبان نیارد؟ نه، نمی شود و روح دین اسلام و اصل اسلام محمد صلی الله علیه و آله همان است که ائمه طاهرین علیهم السلام و عالمان بزرگ شیعه گفته اند. تعلیمات عالیه علی نیز در همین راه بوده است، چنانکه درباره (نهج البلاغه) گفته اند: