بر کرانه غدیر صفحه 687

تا نقل دادن و بردن مفاهیم و تعالیم قرآن (18) و از این رو، ویژگی های حکومت اموی، که حکومتی بود نژادی و مادی و مضاد با اسلام و دین و مغایر با حکومت قرآنی اسلام و بر باد دهنده عظمت حق و حشمت قبله، خود باعث بیچارگی و استیصال اقوام مسلمان شد و صدها حکم به ناحق داد و صدها خون بنا حق ریخت و تا آنجا کشید که اسلام را تباه ساخت (17) و چنان رسوایی نصیب اسلام کرد که سر فرزند پیامبر در شهرهای مسلمانان، بر سر نیزه رفت و به دیر ترسا رسید (18) و نوامیس وصی، به عنوان اسیر در به درِ هامون ها گشتند و این بود که نخستین بذرهای پیدایش (شعوبیه) از همین جا و از همینان شد.

بنابراین شعوبیه زاییده خود عرب است، عرب اموی نژاد پرست متجاوز (19)، عرب به حکومت رسیده و قرآن بر طاق هشته، نه زاییده دست ایرانی، یا قومی دیگر. بنابراین برخی از نویسندگان عرب، یا دیگران، که از این بابت به ما ایرانیان حمله کرده اند، قضیه را از روی جهل یا تعمد و غرض وارونه دیده اند و وارونه توجیه کرده اند.

در حقیقت باید گفت بنی امیه، انتقامی را که از آغاز ظهور پیامبر در مکه، همواره، به دل داشتند گرفتند. اسلام انقلابی و مبارزه را به جای خود نشاندند.

سنت پیامبر را محو کردند. مکه را به منجنیق بستند. مردم مدینه را قتل عام کردند. قرآن را هدف تیر ساختند. ا

ولاد پیامبر را کشتند. نوامیس پیامبر و قرآن را در هامون ها و آبادی ها گرداندند. بدگویی و سب امام بر حق و وصی پیامبر و مجسمه ملموس

اسلام را همه جا رسم کردند. صحابه پاک و حاملان قرآن و علوم قرآن را پیوسته به دست شکنجه و تبعید و آزار سپردند و آواره بیابانها و سر به نیست زندآنها کردند.

آمران به معروف و ناهیان از منکر را خوار داشتند و به کام دژخیم انداختند. دمبدم زندان ساختند و آنها را از احرار و آزادگان انباشتند. حقوق مسلمان و غیر مسلمان را ضایع گذاردند. مقررات اهل ذمه را که اسلام تعیین کرده بود زیر پا هشتند. به خاطر ازدیاد ثروت حکومت، طلب جزیه را به قبول مسلمانی اقوام مقدم داشتند و … و این چگونگی در حکومت عباسی نیز ادامه داشت. بنابراین، طبیعی است که مردم کشور هایی چون ایران، که به خاطر توحید و عزت و سربلندی و نجات و آزادگی و علم و شرف و تقوای اجتماعی به اسلام گرویده بودند، از حکومت عرب اموی و عباسی متنفر باشند و به دنبال حقیقت اسلام به جستجو برخیزند و طبعاً به سوی ائمه معصوم و عادل از آل محمد صلی الله علیه و آله سوق داده شوند و با دیدن روش علی عملی و تقوای ژرف و سلوک اسلامی و موضع انسانی آن پیشوایان، به بطلان حکومت غاصب بیش از پیش واقف گردند.

آری، حکومتی ضد اسلامی و غیر قرآنی، چگونه می توانست مردمانی را خرسند بدارد که به آهنگ حکومت انسانی توحید، آیینی را پذیرا شده بودند؟ این بود که برای بسیاری از مردم بیدار، آن چگونگی، قابل تحمل، بلکه قابل قبول نبود. برای اینکه مساله دیگری نیز وجود داشت، چون گذشته از دوره اموی و عباسی، به دوره خلفای راشدین نیز که باز

نگریم و در وقایعی، مانند واقعه (فدک) (2) و واقعه خالد بن ولید و مالک بن نویره دقت کنیم، می بینیم که در همان دوره نیز و حتی در نزدیکی های رحلت پیامبر، حرکاتی شده است دوره از موازین فقه و مبانی اسلامی، حرکاتی که بیشتر در جهت استقرار حکمرانی بوده است، نه در جهت بسط حدود اسلام و احکام قرآن (21).

موضوع سوم: رعایت عواطف و احساسات (2)