در این لحظه صدای تکبیر پیامبر بلند شد و خطاب به مردم فرمود:
خدا را سپاس گزارم که دین خود را تکمیل کرد و نعمت خود را بر شما تمام کرد و از رسالت من و ولایت علی (ع ) پس از من خشنود شد، امروز بزرگترین نعمت به حق پذیران داده شده است .
ثبت عینی واقعه
پیامبر(ص ) و به دنبال او علی (ع ) از منبر و جایگاه خود فرود آمدند و در کنار جمعیت قرار گرفتند. مردم به سوی پیامبر اکرم (ص ) و علی بن ابی طالب (ع ) هجوم آوردند تا با آن دو بیعت کنند. حضرت دستور داد تا در آن صحرا دو خیمه بر پا کردند. در یکی از آنها خود و دیگری علی (ع ) نشست . پیامبر عمامه خود را که (سحاب ) نام داشت به عنوان تاج افتخار بر سر امیرمؤ منان قرار داد و تا سه روز در آن محل اقامت کردند و مردم دسته ، دسته به خیمه ها می آمدند و با پیامبر تجدید عهد می کردند و سپس به خیمه علی (ع ) می رفتند و به عنوان امیرالمؤ منان با وی بیعت کرده و تبریک می گفتند. شور و غوغایی بر پا
بود. هر کس دوست داشت زودتر از دیگری در بیعت کردن سبقت بگیرد. زن ها با گذاشتن دست خود در تشت آبی که پیش تر علی (ع ) دست مبارکش را در آن زده بود مراسم بیعت را با وی انجام می دادند. حسان بن ثابت شاعر معروف زمان پیامبر فرصت را غنیمت شمرد. با کسب اجازه از محضر رسول اکرم (ص ) اشعاری را سرود و سپس در حضور پیامبر(ص ) و علی (ع ) و مردم قرائت نمود:
بر خیز که من تو را برای جانشینی و راهنمایی خلق پس از خویش انتخاب کردم .
و من مولای هر کسی باشم که علی مولای اوست . شما در حالی که از صمیم قلب او را دوست دارید از پیروان او باشید... .(31)
لبخند شادمانی یک لحظه از لبان رسول خدا ترک نمی شد. و در عمل به هر طریق ممکن ، محبتش را به علی پیش چشم همگان برای اثبات ولایت ابراز کرد تا کمترین بهانه ای به قلب بهانه جویان ندهد. نخستین کسی که موفق به بیعت و مصافحه شد (ابوبکر) بود و پس از او (عمر) و سپس (عثمان ) بیعت کردند و به دنبال ایشان بقیه مهاجر و انصار و دیگر مردم اقدام به بیعت نمودند.(32)
در این هنگام جبرئیل نازل شد و گفت :
به خدا قسم روزی مانند امروز ندیدم چقدر کار حضرت علی (ع ) را محکم نمودی ! برای او پیمانی گرفتی که جز کافر به خدا و رسولش کس آن را به هم نخواهد زد. وای بر کسی که این پیمان را بشکند.(33)