پیامبر در این فکر بود و همراه جمعیت همچنان آرام و با وقار حرکت می کرد. هنوز چند قدمی باقی مانده بود تا به (مسجد خیف ) برسند که ناگهان فرود جبرئیل را احساس کرد. پیامبر از مردم فاصله گرفت . جبرئیل به سخن آمد، پیامبر خوشحال شد.
جبرئیل :
ای محمد! خداوند تو را سلام می رساند و می فرماید؛ ای رسول من هنگام رحلت تو فرا رسیده است و کسی را از این کوچ گریزی نیست . پس به عهدهای خود وفا کن و وصایا و سفارشهای خود را با امت در میان بگذار. آنچه از میراث انبیاء نزد تو است ؛ از علوم ، نشانه ها، سلاح و غیره ...همه را به وصی و جانشین بعد از خودت تسلیم کن که او حجت من و ولی من پس از تو خواهد بود. مردم را از این امر آگاه کن و عهد میثاق مردم را با او محکم گردان و برای او از مردم بیعت بگیر... .(9)
پیامبر در حالی که با دقت به سخنان جبرئیل گوش می داد رو به او کرد و فرمود: جبرئیل ! من از منافقان هراس دارم ، نه برای خودم که برای مردم و آینده آنان ... می ترسم پس از من امت
دچار تفرقه شوند و از دین خدا خارج شوند و به دوران شرک و جاهلیت برگردند. من کینه این گروه به ظاهر مسلمان را نسبت به او می شناسم و شدت دشمنی شان را نسبت به او احساس می کنم . مگر اینکه پروردگار او را از شر دسیسه دشمن محفوظ بدارد.
پیامبر ادامه داد: ای جبرئیل از خدا بخواه که این مصونیت را عنایت کند.
پیامبر سخنانش تمام می شود و به طرف جمعیت می رود، اصحاب به او نزدیک می شوند، احساس می کنند قطرات عرق روی گونه مبارکش نشسته است . برای او آب می آوردند او کمی می نوشید و سپس وضو می گیرد. انبوه جمعیت به همراه پیامبر وارد مسجد خیف می شوند و نماز می گذارند.
بازگشت
پیامبر برمی خیزد و آماده حرکت می شوند و تصمیم می گیرند تا مکه را به قصد مدینه ترک نمایند. فرمان حرکت صادر می شود. کاروانها آماده حرکت می شوند. پیامبر هنوز به مرکب خویش سوار نشده است که بار دیگر پیک وحی سر می رسد. پیامبر لحظه ای بر سکوی مسجد می نشیند. مردم متوجه نشستن حضرت می شوند. اصحاب نیز از مرکب های خود پیاده می شوند؛ ولی به پیامبر نزدیک نمی شوند. جبرئیل می خواهد چیزی بگوید، پیامبر خودش را آماده شنیدن وحی می کند، جبرئیل صدا می زند:
ای محمد! پروردگارت به تو سلام می رساند و می فرماید: پیام مرا به مردم ابلاغ کن و به آنان بگو که او پس از تو ولی و امام این امت است . بگو که : هر کس ولایت او را به رسمیت بشناسد،