غدیر از آدم تا خاتم صفحه 28

اصطلاحات «امام» در قرآن

اصطلاحات «امام» در قرآن

در قرآن کریم کلمه «امام» در اصطلاحات گوناگون به کار رفته است:

1 - امام به حق

کلمه «امام» بر امام به حقّ که از جانب خداوند منصوب می شود در قرآن به کار رفته است.

خداوند متعال می فرماید: «وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّهً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»؛(1) «ما آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می کنند.»

و نیز درباره حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید: «إِنِّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِماماً»؛(2) «به طور حتم من تو را برای مردم پیشوا قرار دادم.»

2 - امام کفر و ضلالت

اطلاق دیگر کلمه «امام» بر پیشوایان ضلالت و گمراهی است، که مردم را به کفر و دوزخ دعوت می کنند.

خداوند می فرماید: «فَقاتِلُوا أَئِمَّهَ الْکُفْرِ»؛(3) «پس با امامان کفر قتال کنید.»

و نیز در جایی دیگر می فرماید: «وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّهً یَدْعُونَ إِلَی النّارِ»؛(4) «ما [با رها کردنشان به حال خود] آنان را رهبرانی قرار دادیم که مردم را به دوزخ دعوت می کنند.»

3 - صحف موسی علیه السلام

و نیز عنوان «امام» بر صحیفه های حضرت موسی علیه السلام یعنی

1- 49. سوره انبیا، آیه 73.
2- 50. سوره بقره، آیه 124.
3- 51. سوره توبه، آیه 12.
4- 52. سوره قصص، آیه 41.