ترجمه الغدیر - جلد 3 صفحه 305

از کشتن او) از پشیمانی دندان بهم بکوبی.

عبدالله مرقال د رجواب عمرو خطاب به معاویه گفت:

ای معاویه این مرد (عمرو) کینه درونیش نخوابیده که این چنین در کشتن‌من نظر دارد و این بخلاف رسم پادشاهان عجم است که اگر اسیر تسلیم میشد، او را نمی کشتند.

در روز صفین، جریانی رخ داد که هاشم مرقال و فرزندش کارهائی مرتکب شدند ولی گذشته گذشت و اکنون از آن حادثه جز خاطره ای خواب آلود، چیزی باقی نیست.

و اگر تو عفوم کنی به جهت خویشاوندی خود کردی و اگر هم قصد کشتنم را داشته باشی، به قرابتت اعتنائی نکرده ای.

معاویه در جواب عبدالله مرقال این اشعار بگفت:

من، عفو وبخشش را از بزرگان قریش به ارث برده ام و آن را وسیله ای می دانم برای نجات در آن روز سخت (قیامت) که مورد عنایت خدایم قرار گیرم.

و تصور نمی کنم‌که با کشتن تو، تلافی خونهای ریخته شده را نموده باشم.

بلکه عفو، پس از آشکار شدن جرم بیشتر رواست.

آری، پدر او (هاشم مرقال) در جنگ صفین چون پاره آتشی بود بر علیه ما و عاقبت هم نیزه های ما کار او را ساخت.

یک درس دینی و اخلاقی

بر اهل بحث و تحقیق پوشیده نیست، که آنچه از بدی و رسوائی به این شخص (عمرو بن عاص نسبت) داده شده و در احوالات زندگیش ضبط گشته، همه از پستیها، نادرستیها، حیله گریها، مکاری و فریبها، خیانتها و فجورها، پیمان