ترجمه الغدیر - جلد 7 صفحه 112

ابو العباس ضبی بر جنازه او نماز خواند، فخر الدوله پیشاپیش جنازه حرکت می کرد. و چند روز برای عزا در خانه نشست.

بعد از نماز جنازه را در یک خانه آویز کردندتا هنگامی که به اصفهان برده و در قبه ای به نام دریه دفن شد، ابن خلکان می نویسد: این قبه تا این زمان‌آباد مانده و دخترزادگانش به تعمیر وکچکاری آن مواظب اند. و سید در " روضات الجنات " اضافه کرده و گوید: اکنون هم آباد و معمور است، چندی پیش‌دچار شکست و انهدامی گشته بود که پیشوای بزرگ علامه سترک محمد ابراهیم‌کرباسی به تجدید عمارت آن فرمان داد، و با وجود ناتوانی، دو ماه یکبار و گاه ماهی و چه بسا هفته ای یکبار، زیارت آن قبه را ترک نمی فرماید. در این اوقات به نام " باب طوقچی " و گاه " میدان کهنه " خوانده می شود، ومردم با زیارت مرقدش برکت می جویند ودر کنار آن قبه حاجات خود را از خداوند تعالی مسئلت می دارند.

ثعالبی در " یتیمه " می نویسد: موقعی‌که ستاره شناسان، با اشاره و کنایه از مرگ او خبر دادند، صاحب در قطعه ای چنین سرود:

- ای خالق ارواح و اجسام و ای آفریننده اختران و آثار.

- ای پدید آرنده روشنی و سیاهی.

- نه چشم امید به مشتری دارم.

- و نه از مریخ بیمناکم.

چرا که ستارگان در واقع علامت اند.

- سرنوشت در دست خدای داناست. بار پروردگارا از درد و بلا محفوظم دار.

- و از حوادث روزگار در امان و از رسوائی گناه نگهبان باش.

- بدوستی محمد مصطفی برگزیده ات و همتایش علی مرتضی و خاندان گرامش بر من ببخشای.