ترجمه الغدیر - جلد 7 صفحه 14

- توکوشش کن بهره ات از نفع بیشتر و از ضرر اندک باشد.

- تلخی اندیشه و سخن حق‌را بخوبی تحمل کن و آگاه باش که تلخی‌هوسرانی و خودسری از آن بیشتر است.

- جان خود را در کاردانی و تدبیر امور،ورزیده ساز، و مگذار بدون مطالعه و پیش بینی وارد عمل شود. چه تدبیر و کاردانی با فضیلت و افتخار همراه است.

- نفس خود را در هر چه خواهد و جوید، فرمان مبر، چه باید از قهر تو حساب برد.

- نفس آدمی، بالطبع از نیکیهاکناره می گیرد و بسوی بدی می شتابد که فریبنده است.

و نیز این شعراو:

- در شگفتم از آن که، دولتی دارد وخدایش از نگونسار شدن در طلب معاش محفوظ داشته.

- چرا اوقات خود را به دوبخش تقسیم نمیکند: نصیب مادی و بهره معنوی.

- موقعیکه از عیش و لذت فارغ شد، به تاریخ و اشعار و نویسندگی رو آورد. -

گاهی بکوشد و گاه براحت گذراند، و چون شب پرده تاریکی آویخت بپا خیزد.

- در روشنائی روز از دنیا بهره مند شود، و در شب تاریک به حقوق‌الهی قیام گیرد.

- این تقسیم بندی سهل است، اگر پند پذیری باشد با سعادت و راه صواب موفق میشود.

و از سخنان گهر بارش در تحلیل " رضای از نفس " و آنچه مایه سرکشی و عناد و بی توجهی او بآداب و اخلاق می شود، این شعر اوست:

- هیچگاه از خودم خوشنود نشده ام که به به نفس من خرم و شادان است بلکه یک جوانمرد، موقعی از خودش خوشنود است که نفس را بخشم آورده باشد.

- اگر من از نفس خودم خشنود می شدم، بی گمان در تحصیل آداب و اخلاق گامهای من کوتاه تر بود.