ترجمه الغدیر - جلد 8 صفحه 114

غدیریه الموید فی الدین

اشاره

در گذشته 470

قال و الرحل للسری محمول

حق منک النوی و جد الرحیل

- کاروان بار سفر بربست و او گفت: این نه هنگام رفتن است.

- کارت از شوخی به جد پیوست، نه چنینم‌گمان بی مهری می رفت.

- گفتم - و دل در آتش حسرت می سوخت، سیلاب اشک بر رخسارم روان بود:

- پدرم فدایت باد، فرمان سرنوشت است و اقتضای آن‌وعده های دروغین.

- تا چند گفتم و گفتم: دست از جفا و بی مهری بردار،کوه راهم طاقت حرمان نیست.

- پنداری‌رنج حرمان سهل و آسان است، ندانی که‌تا چند بر دل زارم ناگوار است.

- درجامه سلامت خوش و خرم می خرامی، من از سوز عشق درمانده و از پافتاده.

- گفت: اینک خرده مگیر، چندی بپای که‌عذر گذشته ها باز جویم. گفتم: دیگرنه جای درنگ است.

- گفت: من بر سر پیمانم، هر چه خواهی آرزویت بر آرم. گفتم: نه پندارم که راه وفا گیری.

- گفت: آتش درونم را دامن زدی، آه جگر سوزم گواه اشتیاق است.