ترجمه الغدیر - جلد 14 صفحه 313

دین او را نستاند مگر رستگار گردد، اگر جان من‌روزگاری بیش از این می پائید و مرگم دیتر روی می داد البته برای پاسخ گوئی به سختی های او بر می خاستم و گرفتاری ها را از وی به دور می ساختم

الروض الانف 259 / 1، المواهب 72 / 1، تاریخ الخمیس 339 / 1، ثمرات الاوراق که در حاشیه المستطرف چاپ شده 9 / 2، بلوغ الارب، 327 / 1، سیره حلبی 375 / 1، سیره زینی دحلان که در حاشیه کتاب حلبی چاپ شده 93 / 1 - اسنی المطالب ص 5

امینی گوید: این سفارش ها که لبالب است از ایمان به راه یافتگی، نشانه ای آشکار است بر این که او (ع) زبانی اش را گذارده بود برای همین لحظاتی که دیگراز زندگی نومیده شده بود چرا که پیشتر می ترسید توده او به چنان دشمنی ای با وی برخیزند که هجوم ایشان از هر طرف بر وی را نیز در پس داشته باشد و این ها کار را به آنجا کشد که نیروها از هم بپاشد و توانائی به ناتوانی گراید و آنگاه دیگر نتواند از رسول خدا (ص) دفاع کند -هر چند که ایمان به او را از همان نخستین روز در دل خود استوار ساخته بود - ولی چون مرگ را نزدیک دید و دانست که دیگر با پنهان داشتن عقیده اش نمی تواند بدانگونه خدمت کند این بود آنچه را در تار و پود هستی اش جای داده بود آشکار ساخت و آن سفارش های جاودانی اش را درباره پیامبر بر زبان آورد

سفارش های ابوطالب به زادگان پدرش

ابن سعد در طبقات کبری آورده است که چون ابوطالب را هنگام مرگ فرا رسید زادگان عبد المطلب را بخواند و گفت شما تا آن گاه که از محمد سخن شنوی دارید و فرمان او را به کار می بندید همیشه در نیکوئی هستید . پس، از او پیروی کنید یاری اش دهید تا راه راست را

و بر بنیاد یک روایت نیز: ای گروه هاشیمان از محمد فرمان برید و سخن